NEAPOLITANA 135

non essere i parrochi obbligati a far predica formale, ma bensì una parlata domestica, ed adatta alla capacità del po- polo. . . . »

Quam quidem sententiam clarius expressam invenimus in Conciliis Turonensi, Cameracensi, et Rhemensi dum aiunt: « In pronis. . . orationem dominicam, salutationem angeli- cam, symbolum fidei, confessionis methodum, sacramento- rum numerum. . . . lingua vernacula populo declarent; Conc. Turon. c. 14. Quod si minus docti fuerint. . . . sint con- tenti simplici doctrina Ecclesiae, hortenturque plebem ad ti- morem Domini; Conc. C amer. § F, c. 3. Curiones potissi- mum doceant quae scire omnibus necessarium est ad salu- tem. Quod si ad hoc minus ipsi fuerint idonei vocent quam saepissime poterunt, qui sibi eam operam iniperidant. » Conc. Rhem. Stat. II.

Neque hoc satis fuit Concilio Narbonensi et Burdiga- lensi, quae insuper statuerunt, ut parochi, quos sumpse- rint sermones ex patrum homiliis mittere teneantur, singu- lis mensibus, Episcopis, in propriae capacitatis testimonium.

Stat igitur quod consultor asserit neque implicite neque ex- plicite probari posse ex Tridentino, quod parochi teneantur expeditam possidere Dei verbi praedicandi facultatem ; cum conciones illas, ad quas tenentur pro plebis aedificatione, as - sumere possint, imo et quandoque debeant, ex Patrum homi- liis, vel ex probatis auctoribus, easque vel memoriter reci- tare, vel etiam ex scripto pronuntiare. Quae omnia fieri possunt etiam ab eo, qui nulla pollet in dicendo capaci- tate.

Sed dato parumper, saltem ex hodierna disciplina vel consuetudine, requiri omnino, ut parochus valeat per se ad populum verba facere, quin recursum habeat ad probatos au- ctores, et ad patrum homilias, ut eas vel memoriter reci- tet, vel ex scripto pronuntiet. Quid igitur? Etiam in hac hypothesi, nullimode probari poterit in concursibus ad va- cantes paroecias conciunculam adeo necessariam esse, ut, ea omissa, nullus habeatur et irritus concursus.