PRAESTATIONIS FUNERARIAE

Die U Augusti 1869.

C o m p e n d i l i m f a c t i . Multis abhinc annis dissidium inter Parochum oppidi N. et populum eius curae commissum exstitit. Dissidii origo ex eo repetenda est, quod Episcopus contra op- pidanorum vota, unicam, quae id temporis exstabat, paroeciam sub invocatione S. ioannis in duas diviserit: quarum una an- tiquum titulum retinuit S. Ioannis; altera vero oppidi N. sub invocatione SS.mae Trinitatis erecta fuit. Divisionem hanc aegre tulerunt oppidani novae paroeciae SS.mae Trinitatis addicti; quare, ut Episcopi Decretis aliquo modo obsisterent, defuncto- r u m cadavera in ecclesiam matricem S. Ioannis asportabant, ibique solemnia funerum persolvebant.

Istiusmodi agendi ratio patula erat iurium paroecialium vio- latio : ad quam compescendam Episcopus decrevit, ut Praepo- situs (hoc nomine ille Parochus appellatus est) SS.mae Trinita- tis compellere posset eos ad solvendam taxam libellarum decem, qui sibi fas putaverint deferre cadavera, ut haec sepelientur ex- tra paroeciam, ita tamen, ut Parochus dictus exsequeretur funus in sua ecclesia, ac si praesens esset cadaver.

Decretum istud confirmatum est regia quoque auctoritate, atque in vulgus editum fuit anno 1832. Ab eo tempore usque ad annum 1854 res sine dissidio processit.

Quum lues asiatica per universam prope Italiam annis 1854 et 1855 grassaretur, plures illus oppidi N. incolae occubuerunt, qui, ut moris est in huiusmodi rerum adiunctis, ad publicam tutandam salutem, sine ritu ullo aut funere sepulturae traditi fuerunt iussu et cura civilis autoctoritatis.

Verum Praepositus, de quo agimus, postea Decreto allegato innixus, asserens, per se non stetisse quominus defunctis in eorum obitu iusta funebria persoluta fuerint, a parentibus de- mortuorum emolumenta taxata in episcopali Decreto expetivit: quum nonnulli ex his solvere detrectassent, eos ad laicum iu- dicem rapere non dubitavit, a quo amicam sibi retulit sen- tentiam.