140 ROMANA

Quoad laudemii quaestionem perpensum fuit, quod in- specta lege ecclesiastica ex integro solvendum esse videtur, quandoquidem tralatitii iuris est, laudemium solvi oportere, quoties res emphytheusi subiecta in alterius dominium transit; idque veluti in praemium consensus quem dominus directus ad dominii translationem praestat. Laudemium enim di- citur a laudando, quia dominus directus laudat et approbat novum Emphytheutam; Redoan de reb. Eccles, non alie- nand. n. 3. Cum itaque ex facto constet, quod vinea em- phytheusi subiecta in dominium municipii romani transierit, pleno veluti alveo fluit laudemium solvi debere. Summa vero quae pro laudemio solvitur, quinquagesima pars pretii impensi esse debet. Laudemium sive quinquagesima de- betur domino ad rationem duorum scutorum pro quolibet centenario; Fulgineo De Iur. Emphy. Cap. De Laudemiis n. 5 et ibi n. 7. Advertendum est, quod istud laude- mium, sive quinquagesima solvenda est, habita ratione valoris tempore novae investiturae et alienationis, non autem tempore concessionis. Et sententia Bartoli dicit illud esse verum pretium quod venditor consequitur, licet emptor plus praestet etc.

Tandem ad primum caput postremi dubii quod spectat, iustitiae et aequitati consonum esse videtur, quod directariis petita compensatio seu indemnitas pro nova taxa, vulgo di ricchezza mobile quam modo solvere tenentur, vel brevi manu, vel quocumque alio modo, praestetur; siquidem extra omnem dubitationis aleam positum est, canonem ab omni onere immunem directario deberi. Ne igitur canonis inte- gritas minuatur, compensatio, quae diminutionem aequet, omnino requiritur.

Relate vero ad comparticipationem taxae pro exequuto deposito ab emphytheuta solutae , directarii autumant se nihil debere, quia, ut probe observat Emus Cardinalis Vi- carius, emphytheuta in exequendo deposito propriam utili- tatem, non vero illam directariorum, quibus canonem ta- xative impositum solvere debebat, prae oculis habuisse vi-