MISSAE PEO POPULO 145

ìdicatione etc.pascere: commemorata doctrina S. C. G. iugiter decla- rante, onus applicandi Missam pro populo in Parochos incumbere ratione paroecialis officii, id confirmante Const. Benedicti XIV. Cum semper oblatas : animadversum est, saepe quaestionem agi- tatam fuisse, num Parochi duabus paroeciis unitis praepositi duplicem applicare, sive per se, sive per alios, Missam tenerentur; et S. Congregationem constanter respondisse, Parochos ab hac obligatione haud esse solutos, excepto casu unionis plenariae et extinctivae, ceu, discusso articulo, declaravit m Lucen. Applica- tionis Missae pro populo, die 26 Febr. 1774. Proposito enim dubio: « an Parochi duabus paroecialibus ecclesiis praepositi teneantur « Dominicis aliisque festis diebus Missam in unaquaque ecclesia, « sive per se, sive per alium, applicare pro populo in casu» E.mi Patres respondere censuerunt : affirmative, exceptis tantum paroeciis unitis unione plenaria et extinctiva ; et scribatur Epi- scopo iuxta Instructionem. In hac Instructione rescribi iussit ad Lucensem Episcopum: «Sacram Congregationem numquam du- bitasse, quod Parochi teneantur applicationi supradictae Missae pro populo singulis diebus Dominicis et festis in unaquaque ex ecclesiis paroecialibus, quae vel aeque principaliter vel subiective coniunctae atque incorporatae sunt ; quum applicatio unius tan- tummodo Missae pro populo locum habeat in iis paroecialibus, quae invicem adeo unitae, coniunctae atque incorporatae sunt, ut ex duabus una prorsus cum extinctione tituli alterutrius evaserit.

Hoc posito, illud inquirendum esse in themate observabatur, qua unione copulata fuerit ecclesia S. Venantii cum ecclesia an- tiquitus S. Michaelis, nunc S. Facundini. Quod ut accuratius disquireretur, consideratae sunt variae unionis species, quae in huiusmodi quaestionibus solent considerari.

Consideratum est, iuxta canonicam iurisprudentiam tres di- stingui unionum species ex diversitate modi, quo Beneficia uniun- tur : alia enim uniri accessorie seu per modum subiectionis, quando unum ita adnectitur alteri, ut, mediante ea adnexione seu incor- poratione, evadat membrum subiectum, inferius, accessorium, ad- haerens illius ac dependens ab eo cui unitur, de quo exemplum est in textu in cap. Quia monasterium, de Religiös, domib, et Glossa id tradit in cap. 1, Ne sede vacant, verb. Uniendo, ibique Fagnanus n. 3, Gonzalez ad Reg. 8 Cancell. aliique.

Acta, tomo V, fase. LI. 10