Acta Pii Pp. XII 147

atque aestimantur, sed eius etiam momentum eiusque summa

gravitas. Dum enim obscura, ea ac turbulenta aetate, agrorum

cultura, fabriles ingenuaeque artes, litterarum studia ac sacrae

profanaeque disciplinae nullo habebantur in pretio, sed misere

fere ab omnibus deserebantur, in Benedictinis coenobiis paene

innumera succrevit agricolarum, artificum, doctor unique homi-

num multitudo, quae non tantum vetustae doctrinae documenta

incolumia pro viribus servare contendit, sed veteres etiam no-

vusque populos, saepenumero inter se digladiantes, ad pacem,

ad concordiam, ad operosamque navitatem revocavit; eosdem-

que ex renascenti barbaria, ex vastationibus, ex minis ad hu-

manae christianaeque lenitatis mores, ad laboris patientiam,

ad veritatis lumen, et ad civilem redintegrandum cultum, sa-

pientia caritateque conformatimi, feliciter reduxit.

Neque id satis; hoc enim in Benedictinae vitae Instituto

praecipuum est, ut omnes nempe, dum vel manu, vel mente

operantur, in id potissimum respectent atque contendant, ut

ad Christum se quisque continenter erigant eiusque perfectis-

sima amore exardescant. Non enim possunt terrenae res, vel

universae, animum explere hominum, quem Deus ad se asse-

quendum creavit; sed potius id habent ab Auctore suo de-

mandatum, ut nos veluti per ascendentes gradus ad eumdem

potiundum moveant atque convertant. Quamobrem perneçesse

imprimis est « nihil amori Christi praeponere » ; 3 4 « nihil sibi

Christo cariüs existimare » ; 3 5 « Christo omnino nihil praepo-

nere, qui nos ad vitam aeternam perducat » . 3 6

Huic autem flagrantissimo in Divinum Redeptorem amori

caritas in proximos respondeat oportet, quos omnes veluti fra-

tres amplecti debemus, omnique ope iuvare. Quapropter, dum

odia simultatesque alios adversus alios agitant atque propel-

lunt, dum rapinae, caedes, innumeraeque aerumnae ac mise-

riae ex túrbida illa gentium rerumque conversione proficiscun-

3 1 Ibidem, o. 4. 3 5 Ibidem, c. 5. 3 6 Ibidem, c. 72.