152 MATRIMONII

Tradunt nonnulli, s. Pium V sua constitutione non de- disse regulam abstractam et generalem, quae futuros etiam et possibiles casus complecteretur, sed locutum fuisse solum- modo de casibus, in quibus impedimentum iure veteri iam incoepisset, adeoque proprie et recte durare diceretur. Hisce re- ponebatur s. Pontificem non extendisse impedimentum publicae honestatis ad matrimonium clandestinum nullum, sed decla- rasse huiusmodi impedimentum, quatenus ex sponsalibus de praesenti seu ex matrimonio promanaret, mansisse prout in iure antiquo, seu induci ex matrimonio quavis ratione nullo; ideoque etiam ex nullo ob cladestinitatem. Quod vero s. Pon- tifex tradiderit""regulam generalem et abstractam, etiam ad futuram porrigendam, satis ex superius dictis demonstratum esse dicebatur.

Altera difficultas in hoc fundabatur, quod cum dicitur im- pedimentum publicae honestatis non oriri ex matrimonio nullo ex defectu consensus, intelligendum sit de consensu legitime praestito , qui in matrimonio clandestino minime habetur. Prout accidit in altero impedimento iuris positivi vis et metus, ex quo, etiamsi habeatur consensus naturalis , quia legitime praestitus non fuit, enunciatum impedimentum minime na- scitur.

Contra haec observabatur impedimentum vis et metus, a pluribus reputari non positivi, sed iuris naturalis , ac Sum. Pont. Alexandrum III dixisse (Cap. 14 De spons.) locum non habere consensum ubi metus vel coactio intercedit; ma- trimonium autem solo consensu contrahi, et ubi de ipso quaeritur, plena debere securitate illum gaudere. Insuper advertebatur vim et metum perpetuitatem, iuxta s. Thomam, matrimonii destruere, quia vi et metu in aliquo actu inter- veniente , restitutio in integrum peti potest. Demum matri- monium esse contractum sui generis, quia in eo ab auctori- tate defectus consensus alicuius contrahentis suppleri non po- test; nec eius perpetuum vinculum , sicut ceteros contractus dissolvi, licet consensus contrahentium interveniat.

Ast dato et non concesso, impedimentum vis et metus