Acta Pii PP. XI 161

lem appellat: «Quantum unusquisque est in oculis tuis (Deus),

tantum est et non amplius, ait humilis S. Franciscus ». 1 Cui

profecto fuit curae potissimum, ut, tamquam omnium minimum

ac postremum, submisse se gereret. Itaque, inde ab inito emenda-

tione vitae curriculo, cupere is vehementer ludibrio ac risui esse

hominibus; etsi Conditor Paterque Minorum Legifer erat, unum

tamen aliquem ex suis sibi moderatorem ac dominum deligere, a

cuius nutu penderet; vixdum licuit, nullis suorum precibus fleti-

busque devictus, summum Ordinis magistratum deponere « ad

servandam humilitatis sanctae virtutem », et permanere « exinde

subditus usque ad mortem, humilius agens quam aliquis alio-

rum » ; 2 oblatum saepe a Purpuratos Patribus primoribusque

civitatis liberale magnificentissimumque hospitium abnuere ac

recusare; reliquos homines aestimare quamplurimi et omni hono-

ris testimonio prosequi, factus «inter peccatores quasi unus ex

eis ». Namque peccatorum maximus ipse sibi videbatur, dicere

solitus, si quam sibi Deus adhibuerat misericordiam, eandem sce-

lesto alicui homini praestitisset, hunc decies tanto perfectiorem

fuisse evasurum, praetereaque Deo dumtaxat tribuendum, a

quo unice profectum esset, quicquid in se honesti ac boni reperie-

batur. Qua de causa privilegia et charismata, quae hominum exi-

stimationem ac laudem parere sibi possent, atque in primis

Stigmata Domini Iesu in suo corpore impressa divinitus, omni

occulere contentione studuit; si quando autem privatim publiceve

dilaudaretur, non tam se ipse putabat ac fatebatur contemptu

contumeliisque dignum, quam incredibili quodam maerore, non

sine gemitibus lamentisque, angebatur. Quid quod se indignum

adeo existimavit, ut sacerdotio initiari noluerit? In hoc ipso igi-

tur humilitatis quasi fundamento Ordinem Minorum niti voluit

ac consistere. Quodsi hortationibus mirae sapientiae plenis suos

iterum iterumque docebat, cur non liceret ulla de re, nedum de

virtutibus gratiisque caelestibus, gloriari, in primis tamen eos

ex fratribus admonebat et pro opportunitate obiurgabat, quibus

1 L. III, c. 50. 2 Th. a Gel., Leg. II, n. 143.