162 EX S. C. CONCILII

lebri opere De matrim, lib. 7, disput. 100, n. 13: - (ibi) - « intellige non transire in rem iudicatam; quando ex illius sententiae observantia nutritur peccatum, nec consensu par- tis utriusque potest cessare culpa. Ut si lata sit (senten- tia) contra matrimonium legitimum, declarans id esse ir- ritum aut in favorem matrimonii cum impedimento diri- menti initi. At transit in rem iudicatam, quando consensu utriusque poterit cessare culpa et matrimonium constare. Ut si litigetur an aliquod fuerit legitimum matrimonium, allegante altero metum... ».

Quinimo quamvis citra veritatem concedatur agi de casu in quo sententia nunquam transeat in rem iudicatam, at- tamen, iuxta oratorem, appellatio Magdalenae in statu, ut aiunt, et terminis reiicienda foret. Redeat Sánchez loc. cit. num. 4, 8 et 9 : « Intellige tamen non transire in rem iu- dicatam sententiam matrimonii... ad hunc sensum: quin per viam querelae possit contra eam allegari. At assumit au- ctoritatem rei iudicatae, ut praetextu appellationis corrigi nequeat... Ut haec sententia rescindatur oportet condemna- tum uti nova querela, novoque libello, in quo erat eam causam coniugalem semel iam definitam iterum ad iudicium deduci; et sententiam revocari ratione erroris detecti. Nam quoad instantiam causa transit in rem iudicatam... Et nova querela proponenda est coram iudice qui primam sententiam tulerat ».

Ad meritum quaestionis deveniens orator, praeprimis notat quod, quum tribus post mensibus vir coniugali vitae valedixerit, Magdalena multum adlaboravit, ut Andream fugientem ad domum reducat : quod profecto suo ipsa ore iurat.

Insuper a fuga Andreae ad petitionem : « la demande que je fais » ultra biennium elapsum est. Nam Andreas aufugit, die 7 septembris 1892, petitio vero porrecta est die 12 decembris 1894. Interea temporis « il (Andreas) a porté une demande en divorce; moi (inquit Magdalena) j ' a - vais demandé la séparation. Après la demande en divorce