APPENDIX IV 167

iudaice esse vivendum, quum Pe- trus gentiliter quoque viveret.

Significasti quoque nobis, su- premum fidei magisterium in eo exsistere quandoquidem affirmas, eius exemplum Gentes coegisse: non enim dicis eius doctrinam; non eius praedicationem, sed sim- plicem rationem agendi; eamque redarguisti non quia cogeret; sed ideo quia cogeret, reprehensione dignum eum existimasti, quod at- tendere debuisset, ne quid ageret, quod videri forte posset non con- forme evangelicae legi: alioquin ipsa tua praedicatio frustranea reddita fuisset: uno verbo, sim- plex exemplum Petri quodam- modo indaizantis cogebat, exem- plum autem tuum, quo securo animo gentilizare nitebaris, non cogebat. Dicis enim: Cum autem venisset Cephas Antiochiam in fa- ciem ei restiti, quia reprehensibilis erat. Prius enim quam venirent quidam a Iacobo cum Gentibus edebat : quum autem venissent, subtrahebat et segregabat se, ti- mens eos qui ex circumcisione erant. Et simulationi eius consenserunt ceteri Iudaei, ita ut et Barnabas duceretur ab eis in illam simula- tionem Sed cum vidissem quod non recte ambularent ad veritatem Evangelii, dixi Cephae coram om- nibus : Si tu quum Iudaeus sis gen- tiliter vivis et non Iudaice, quo- modo Gentes cogis iudaizare?

Tantae ergo erat auctoritatis

Petrus, ut eius actiones, quae in aliis vix, ac ne vix quidem con- sideratae fuissent, loco quoque legis habrrentur; adeo ut ipse Barnabas consocius Pauli duce- retur in dictam simulationem ; ratio scilicet agendi Petri, qua ex aliquo timore segregaverat se a Gentibus,non solum Iudaeos, quod facilius fuisset, sed Gentes ipsas iudaizare cogeret.

Quid ergo erat Petrus in ca- tholica Ecclesia? Erat firma to- tius Ecclesiae: erat centrum, cum quo omnes et Apostoli et Eccle- siae convenire deberent in uni- tate fidei et communionis: erat magister supremus, cum quo con- venire deberent, qui in vacuum nollent currere: erat ille, cuius auctoritatem subdole invocarent falsi fratres, ut validius errores disseminarent, cuius auctoritatis signum, si obtinere ipsi potuis- sent, Paulum ipsum se victuros existimarent.

Haec, ut ab initio innui, nil aliud sunt, nisi quaedam vestigia supremae auctoritatis Petro col- latae, quae ex sacris litteris eru- untur, omissis illis classicis te- stimoniis, in quibus expresse le- gitur, Fundatorem Eccl siae con- stituisse Petrum uti Ecclesiae ru- pem et saxum, cui illa inniteretur et incumberet: eundemque Fun- datorem officium Petro contulisse confirmandi fratres, et eius fidem hac de causa indefectibilem ad-