BAMBERGEN. 171

tam ad probandum vim ut certam reddant non consumma- tionem matrimonii.

Sane, si fides habetur partium confessioni, coniugium non fuit consummatum, quia mulier marito debitum red- dere noluit ob horrorem insuperabilem tum copulae tum omnis vitae consortii cum viro ; atque ex modo agendi uxo- ris in viro exortus est horror profundus vivendi cum ipsa. Verumtamen assertio haec quadamtenus infirmari videtur ex diuturna coniugum cohabitatione. Enimvero iudex civilis sententiam divortii protulit die 23 martii 1896, teste pa- rocho, vel die 14 eiusdem mensis iuxta supplicem libellum. Consistorium autem Bambergense die 3 iunii 1896 edixit : « Ut Georgius et Anna in conscientia tranquilli esse pos- sint; separationem a thoro et mensa usque ad solutionem matrimonii per S. Sedis permissionem impertimur ». Iam- vero coniuges cohabitare perrexerunt, non solum usque ad mensem maii 1895, prout significatum fuit in precibus SSmo adnotatis, sed etiam usque ad primum diem octobris 1896, asserente parocho, cui suffragantur testes septimae manus, qui hac de re edocti videntur. Porro si mulier tali tanto- que horrore affecta fuit non modo copulae carnalis cum viro, verum omnis quoque vitae consortii cum ipso, si Anna eo ipso « die copulationis aversionem sensit insupe- rabilem contra maritum suum, eamque usque ad hodiernam diem 27 octobris 1895 sentit » quemadmodum declaravit coram parocho ; si ex modo agendi uxoris Georgius adeo ve- hementem atque profundum concepit horrorem ducendi com- munem vitam cum ipsa, Cur factum est ut coniuges tamdiu cohabitaverint, atque soluti iam vinculo, quod matrimonium civile vocant, cohabitationem protraxerint per quatuor fer- me menses posteaquam auctoritas ecclesiastica ipsis, ut in conscientia tranquilli esse possent, potestatem fecit insti- tuendae separationis a thoro et mensa? Certe in talibus re- rum adiunctis non ita sese gerere solent, ut plurimum, con- iuges qui tanta aversione tantoque horrore se invicem pro- sequuntur, ideoque, si ex communiter contingentibus iudi-