172. De sancto Apollinare.

la. Laus Mariae filio,
Verbo in principio,
Verbo summi genitoris,

1 b. Cuius nos dignatio
Donet patrocinio

Tanti patris ac pastoris.

2 a. Tantus et tam salutaris
Pater est Appollinaris,
Pater pacis baiulus,

2 b. Regis caeli, terrae, maris
Amicus familiaris
Et minister sedulus.

3a. Ad salutem peccatorum
Et ruinam idolorum
Princeps hunc apostolorum
Ravennam [direxerat] ;

3 b. Cuius patet vis verborum
In luce miraculorum ;
Surgit sana, quam morborum
Strages incurvaverat ;

4 a. Caecis visus innovatur,
Et obsessa emundatur
Eius precum gratia ;

4b. Lingua muti relaxatur;
Sic ad fidem operatur
Populorum milia.

5 a. Signum crucis elucescit,
Cultus vanus evanescit;
Mota patrem hinc lacescit
Plebs pagana fustibus.

5 b. Stans in prunis hilarescit,
Pulsus urbe non quiescit,
Immo fidem innotescit
Verbis et operibus.

6 a. Quam constanter, quo labore,
Quantis signis, quo fervore
Te, rex Christe,
Pater iste

Terris fudit gentium !

6 b. Caesum tandem pro amore
Tuo transfers cum honore
Ad aspectum
Et perfectum

Tui patris gaudium.

7 a. Ubi nostri memor eris
Et pro nostris depreceris,
Pontifex, excessibus;

7 b. Roga Deum, ne moreris,
Nos cum iustis addi veris
Bonis in caelestibus.