IURIUM QUOAD ECCLESIAM 177

Neque occurri posse dicendo, sodalitium in ecclesiolae iura subintrasse, quod huic cessa illa fuerit data fide ; namque prae- te r quam quod de solemnitatibus huius cessionis non constaret; defuisse insuper Episcòpi consensum, qui in iuribus patronatus alienandis omnino requiritur, ceu passim Auctores tradunt.

Immo, etsi in ea iura sodalitium successisset, tamen eadem iura amisisse, quod conditiones adiectas non implevisset: non enim ipsum suis sumptibus refecisse atque servasse ecclesiolam, prout spopohdisset; sed contra, Ioannem haec onera sustinuisse, ut et ipse Episcopus testatus erat. Hisce autem positis, ipsam donationem cessasse, ut tradit Fargna loc. cit. can. 16 eas. 8 n. 3, multas allegans auctoritates atque scribens : « Quia ipse primus « donatarius non implevit modum et pactum in donatione appo- rt situm; nimirum, quia pon reparavit ecclesiam patronalem, « neque subministravit expensas pro illius reparatione intra qua- « tuor menses assignatos, quod fuit causa finalis, ratione cuius « patronus donavit illi iuspatronatus, sequetur, donationem esse « re solutam ».

Quod si ecclesiolae concessio facta sodalitio in suo vigore adhuc permaneret, non ideo sodalitium iactare posse eiusdem aediculae dominium, Ioanne excluso; quum tantum illius usus fuisset concessus, ratione scilicet exercendi propria sodalitii officia, non autem iura, quae essent propria patroni eiusdem aediculae.

In his autem patroni iuribus et illud certe contineri retinendi ecclesiae clavem; Fargna, loc. cit. p. 1 can. 4 eas. 6, aliique: certum quoque esse, in limine fundationis, patronos posse sibi reservare facultatem habendi ecclesiae ianuam, vel fenestram suae domui communicantem ; Paulat. dissert. 23 art. 2 n. 107 ; Card. De Luca, de servit, disc. 16 n. 5 ; Monacellius, t. 1 form. 10 Ut. 6 n. 18: certum pariter esse, oblationes et elemosynas ipsi ecclesiae datas convertendas esse in utilitatem eiusdem; Mona- cellius loc. cit. n. 2; Carolus Ant. De Luca adVentrigl. p. 2 adn. 16 §. An n. 16, quemadmodum fecisse visus esset Ioannes ex emo- lumentis funerum seu sepulturae.

Quod si ad Ioannem exposita iura non pertinerent, non ta- men eo usque accusari posse à sodalitio, ut in censuras inci- derit: namque ea omnia, quibas insimularetur Ioannes, ab eo omnino sive generatim sive speciatim negari; neque e converso a sodalitio accusante ostendi, aut non ita ostendi, ut criminis alicuius reus Ioannes appareret.

Acta, tomo V, fase. LII 12