QUAESTIO I. Utrum haec sit concedenda: divina natura est de Virgine nata.

Circa primum sic proceditur et quaeritur, utrum haec sit concedenda: divina natura est de Virgine nata. Et quod sic, videtur:

1. Primo auctoritate Hilarii, in libro de Trinilate quarto : " Nihil nisi natum habet Filius" sed habet divinam naturam: ergo est nata. Sed quod natum est aeternaliter in Christo ex Patre, natum est temporaliter de Matre: si igitur divina natura est hujusmodi, patet etc.

2. Item, expressius Damascenus, tertio libro ,

capitulo duodecimo :"Theotocon, id est Dei genitricem , vere et principaliter sanctam Mariam Virginem praedicamus ": sed " Deus est nomen naturae ": ergo Virgo Maria erit genitrix divinae naturae: ergo divina natura est nata de Virgine.

3. Item, expressissime Augustinus de Fide ad Petrum : " Natura aeterna atque divina non posset temporaliter concipi et nasci nisi secundum susceptionem veritatis humanae ": ergo videtur, quod vere et proprie debeat dici concepta et nata de Virgine.

4. Item, incarnatio ordinatur ad nativitatem

unde et persona Verbi ideo nata est, quia incarnata

sed conceditur, quod divina natura sit incarnata, ut habitum est supra distinctione quinta : ergo et concedi debet, quod sit de Virgine nata.

5. Item, assumere carnem nihil aliud est quam nasci in utero ; sed haec conceditur, quod divina natura assumsit carnem de Virgine ergo concedi debet, quod nata fuerit in utero Virginis. Sed ad nativitatem in utero subsequitur nativitas ex utero: ergo si divina natura nata fuit in Virginis utero, sequitur, quod fuerit nata ex Virginis utero.

6, Item, magis consonat divinae naturae nasci de Virgine, quam pati conveniat virtuti, et infirmari conveniat fortitudinis sed Bernardus dicit, quod "in illa unione fuit fortitudo infirmata ": ergo multo fortius concedi debet, divinam naturam esse natam de Virgine.

Sed contra: 1. Damascenus, libro quarto : "Cognoscimus, quod nasci non est naturae, sed hypostasis ": ergo nasci de Virgine naturae non competit, sed solum personae.

2. Item, nobilior et prior est nativitas aeterna quam temporalis: sed divina natura non dicitur esse nata propter Filii nativitatem aeternam, ut in primo libro ostensum est: ergo multo minus non debet dici nata propter temporalem nativitatem.

3. Item, cuicumque competit nasci, competit esse ab alio ; sed divinae naturae non competit esse ab alio: ergo divina natura nec aeternaliter nec temporaliter debet dici nata.

4. Item, cuicumque competit nasci., competit ratio filiationis: ergo si divina natura dicitur esse nata de Virgine, divina natura dicitur filia Virginis.

b. Item, sicut se habent proprietates divinae naturae ad humanam, sic proprietates humanae ad divinam: sed haec est simpliciter falsa: humanitas in Christo est aeterna: ergo et ista: divina natura in Christo est de Virgine nata.

6. Item, quod nascitur ex aliquo est natura conformis cum eo, ex quo nascitur : si ergo divina natura nata est de Virgine, videtur, quod divina natura et Virgo Maria sint eiusdem naturae: quod est falsum et impossibile.

CONCLUSIO.

Praedicta locutio ob duplicem causam non debet recipi.

Respondeo : Dicendum, quod, sicut dicit Magister in littera, haec non recipitur tanquam propria : divina natura est de Virgine nata. Et hoc propter duo, videlicet propter vitandam confusionem proprietatum personalium et proprietatum naturalium sive essentialium, quae duo praecipue sunt observanda circa sermonem catholicum et veritatis fidei expressivum.

Non igitur recipitur, quod divina natura sit nata de Virgine, propter confusionem personalium: propter quod etiam non conceditur, quod sit nata de Patre. Et hoc est quod dicit Magister in littera : "Quae res non est de Patre genita, non videtur de Matre nata; nec res aliqua filiationis nomen habet in humanitate, quae illud non teneat in divinitate ".

Propter vitandam etiam confusionem proprietatum naturalium non recipitur. Sicut enim in beatissima Trinitate distinctae sunt personae ad invicem et earum proprietates: sic in Christo naturae sunt distinctae ad invicem et earum proprietates, quamvis conveniant in supposito: et ideo proprietas unius naturae non debet praedicari de altera natura in abstractione considerata, ne ex hoc intelligatur, quod divina natura et humana sint una essentia. Quod enim praedicatur de altero in abstractione non intelligitur convenire ei solum ratione suppositi, verum etiam ratione formae K Et ideo praedicta locutio recipi non debet. Et concedendae sunt rationes hoc ostendentes.

1. Ad illud verbum Hilarii dicendum, quod aliquid habet improprietatis et debet sic exponi: nihil habet Filius nisi natum, id est, nihil habet, quod non nascendo accepit Et hoc melius in primo libro explanatum fuit.

2. Ad illud quod obiicitur de auctoritate Damasceni, quod Virgo Maria est Dei genitrix: dicendum, quod concedendum est, quod Deus natus est de Virgine: ex hoc tamen non sequitur, quod divina natura sit de Virgine nata, pro eo quod hoc nomen Deus, quia significat in concretione, supponit personam: non sic divina natura, quae significat in abstractione. Unde et haec conceditur: Deus generat: quamvis haec non concedatur: divina natura vel essentia generat . Unde in omnibus talibus processibus est sophisma secundum accidens. Aliter enim et aliter significatur divina natura per hoc nomen Deus, et aliter per hoc nomen natura,- ideo in nullo cogit auctoritas illa.

3. Ad illud quod obiicitur, quod divina natura dicitur concipi et nasci: dicendum, quod, sicut dicit Magister in littera , Augustinus ibi extendit nomen naturae, ut stet loco personae: et hoc quidem multoties facit. Sed communis usus talem modum loquendi non admittit: ideo ex tali auctoritate non debet argui, immo potius debet exponi.

4. Ad illud quod obiicitur, quod incarnatio est via ad nativitatem: dicendum, quod verum est: ad nativitatem personae, quae est suppositum naturae assumtae: sed non oportet, quod sit via ad nativitatem naturae. Incarnatio enim non facit communicationem idiomatum ratione convenientiae in natura, sed potius ratione convenientiae in persona .

5. Ad illud quod obiicitur, quod assumere carnem est nasci in utero: dicendum, quod verum est, secundum quod assumere idem est quod in unitatem sui accipere, et hoc modo proprium est personae. Secundum autem quod assumere dicitur de divina natura, accipitur largius: et hoc modo assumere non est idem quod in utero nasci, sed potius carni uniri .

6. Ad illud quod obiicitur, quod fortitudo est infirmata, et sic de aliis: dicendum, quod verba illa non sunt trahenda ad consequentiam. Conceditur enim aliquid dicere ei qui vult excitare devotionem et elevare in admirationem, quod tamen reprehenderetur in eo qui sermonis catholici proprietatem et veritatem inquirit

Posset etiam et aliter responderi, quod non est simile. Quamvis enim hoc nomen essentia vel natura non supponat pro persona: nomina tamen appropriata, ut virtus et sapientia, pro persona supponunt et locutionem veram reddunt Unde sensus est: fortitudo est infirmata, id est persona, cui appropriatur fortitudo, Christus videlicet, qui est Dei virtus et Dei sapientia , Verbum scilicet Patris, cui competit esse Dei virtutem et Dei sapientiam. Et ideo, quamvis talia praedicata conveniant et attribuantur nominibus appropriatis, non tamen sequitur, quod attribui possint essentiae vel naturae proprie et vere.