181. De sancto Gerallo.

1. O Geralde, gaude, plaude,
Vir virtutum dignus laude,

Non sit, qui te sileat ;
Claraevallis hinc exsultet.
Omnis ordo sic resultet,
Ut nec unus taceat.

2. Huc venite et videte,
Mecum, quaeso, congaudete,

Tota coeli curia,
Hic Geraldus, quem tenetis,
Martyr factus, ut videtis,
Sua tinxit lilia.

3. Erat heri candidatus
Et en modo rubricatus,

Flos in florem transiit;
Flos in florem transmutatur.
Liliumque decoratur,
Cum in rosam prodiit.

4. Claraevallis nostrae coetus
Vobis psallens atque laetus

Mittit haec encennia ;;
Heri virum dealbatum,
Nunc habetis purpuratum

In coelesti gloria.

5. Talem fructum ab Avernis
Modo legunt in supernis

Montibus coelicolae,
Non diebus tantum vernis,
Sed diebus sempiternis
Cujus rubent violae.

6. Nunc ad virum revertatur,
Qui sic suo decoratur

Pretioso sanguine,
Qui pro legis Dei jure,
Quam tenebat ita pure,

Est defossus inguine.

7. Caro fuit ferro caesa,
Sed permansit mens illacsa

Sub virili pectore,
Carnem fodit et cucullam,
Laesionem tamen nullam
Mens sensit de corpore.

8. Parce mihi, sanctus dixit,
Cum cultellum latro fixit,

Parce mihi, domine,
Ad hanc precem se non flexit
Et magistrum non respexit

Vel pro Christi nomine.

9. Non est flexus nec mutatus
Homo nequam exoratus

Tam misericorditer,
Sed percussit virum magnum
Et invasit lupus agnum

Nimium abtrociter.

10. O Geralde sancte, vale,
Cui nomen aeternale

Dominus largitus est,
Pro me, quaeso, deprecare,
Ne me mergat mundi mare.
Ubi nemo tutus est.

11. Ille ego tuus quondam,

Modo cantor, cur abscondam,

Quod est meum canere ?
Me misisti trans marina,
Ne te praesens in ruina
Vae, vae possim plangere.