Funerum 185*

IV. Quare, eum, qui curam animarum monialium habet,

considerari debere tamquam proprium earum Parochum, ad

eos tantum paroeciales effectus, qui neque prohibiti aliunde

sint, neque laedant localis Parochi iura. 1

V. Inter eiusmodi paroeciales effectus contineri celebra-

tionem funerum defunctae monialis et funebrem delationem

cadaveris in sepulturam.

rum, vivunt: haec quaestio pertractata fuit ex parte in causa Seminarii, quam exposui in vol. III, pag. 47; sed non fuit iuridice resoluta. Quoad educandas, quae degunt in monialium monasteriis, scripsit Ferraris in Biblioth. can. verbo Moniales art. 1, nn. 61 et 62, referens diversas sen- tentias, qui denique concludit: «Educandae decedentes, non sibi electa « sepultura, sepeliendae sunt in paroecia, sub qua est monasterium, si non «habeant sepulcrum maiorum; et si elegerint sepulturam in monasterio, «possunt ibi sepeliri, sed debent quartam funeralem Parocho». Regula autem generalis, ut iudicetur, quaenam personae sint exemptae a paroe- ciali iurisdictione inter eas quae cum Regularibus vivunt, desumenda est ex cap. 11, sess. 24. Concilii Tridentini de Reform, ex illis scilicet verbis : « Exceptis tamen iis, qui praedictis locis actu serviunt et intra eorum « septa ac domos resident, suoque eorum obedientia vivunt ». Quae omnia simul concurrere debent, ut declaravit Gregorius XIII, in Constitutione Circumspecta die 25 novembris 1580, quam retuli in vol. VI, pag. 493, § Cui. Eiusmodi autem personae eadem exemptione gaudent, qua gaudent Regulares. Alii adiungunt etiam cap. 11, sess. 25. De Regul. Confer Fer- raris loc. cit. n. 61.

1 Dixi ad eos tantum paroeciales effectus, qui neque prohibiti aliunde sint : namque obstat lex clausurae. De qua re extat Constitutio Alexandri VII, Felici, edita die 20 octobris 1664 pro Italia insulisque adiacentibus, quae § 6, sic statuit: « Ad haec Confessor sanctimonialium, tam ordinarius, quam « extraordinarius, minime ingrediatur septa monasterii, nisi ad sacramenta « Poenitentiae, Eucharistiae et Extremae Unctionis ministranda monialibus, « vel aliis personis infirmis ibi degentibus, nec non ad commendandam « animam agonizantium, nec unquam ingrediantur nisi cum socio, qui « sit probatae vitae et maturae aetatis, semperque maneat in ea parte « monasterii, qua Confessorem videre et ab ipso videri semper possit ». Atque allegantur etiam Resolutiones S C. Ep. et Reg. quae declarant: « non licere Confessario ingredi monasterium sub praetextu sepulturae « tradendi cadaver alicuius monialis, aut officia funeralia peragendi, sed « hoc officium, si intra clausuram sepelienda est, ab aliis monialibus vel «a duobus operariis ab Ordinario adprobandis peragantur»: cum S. C. respondit in Reatina 10 martii 1577. Quod si monialis sepelienda sit in ecclesia exteriori « debent moniales deferre cadaver usque ad portam « clausurae ». Vid. Collectait. Emi Card. Bizzarri pag. 704 et 705 in nota, in qua commemoratur etiam Constitutio Benedicti XIV, Salutare, diei 3 ianuarii 1742, ubi dicitur, Ordinarios habere facultatem permittendi