Aperitionis oris et residentiae 185

« quam purum beneficium temporis, seu tamquam praescri- « ptio ; secus autem ubi allegatur specialis concessio Apo- « stolica, ad cuius probationem adducitur observantia, tam- « quam probatio praesumptiva, cum tunc non sit de directo « ferire decretum irritans, sed agere de eius non comprehen- « sione ».

Concidebant Canonici sibi licitum fuisse morari in urbe P. etiam post decretum Concistoriale, neque obstringi posse ad residentiam in urbe A : in qua adhuc desunt habitationes, et aeris salubritas. Propter quod Curia Episcopalis cum Semi- nario et officia publica translata fuere in urbe P.

CANONICORUM URBIS A. IURA . E contra Canonici in urbe A. residentes contendebant, decretum Congregationis Consisto- rialis a se impetratum nulla laborare subreptionis labe, ideoque adversus illud locum non esse dandum aperitionis oris arbitrio. Tunc enim decreta uti subreptitia habentur et nullius sunt roboris, cum aliquid tacetur, quod si fuisset cognitum decre- tum non concessum, vel aliter responsum fuisset. Hoc autem in casu profecto non verificatur. Recursus enim ad S. Con- gregationem promotus fuit pro resolutione quorumdam dubio- rum, quae nullam neque dependentiam, neque relationem prae- seferebant cum rationibus facti vel possessionis quamtumvis immemorabilis, sed quae ex iuris dumtaxat principiis diri- menda erant. Igitur cum ea omnia, quae iuxta adversarios manifestanda erant, ad rem non facerent, neque in rescribentis voluntatem valerent innuere, erat prorsus inutile ut de illis mentio fieret.

Ad residentiae onus devenientes, quo devinciuntur Cano- nici in urbe P. degentes, recolebant tritissimi iuris esse, Canonicos omnes ad personalem residentiam in suis sive Cathedralibus sive Collegiatis Ecclesiis adstrictos teneri. Haec siquidem obligatio ex iuris communis dispositionibus satis aperte profluit, ceu videre est in Cap. Quia nonnulli j • cap. Relatum 4; et Cap. Conquerente 6, De Clericis non Resia7. Et concordat textus in Concilio Trident. Sess. XXIV, Cap. XII,