MELEVITANA 193

nihil aliud voluit quam vindictam sumere, et summam pe- cuniae obtinere a Iosepho. Et dato etiam , prosecutus est Episcopus, quod sponsalia evicta fuissent, haec fierent nul- lius valoris ob eiusdem puellae vitam damnandam : notum est enim puellam rem habuisse etiam cum aliis, praeter Iosephum. Praeterea, retulit Episcopus, gravia adfuisse et adesse inter Iosephum et Mariam dissidia et iurgia, ita ut eorumdem animi reconciliari nequirent; et ex hoc ipso dari iustam causam dissolvendi, si qua tamen forent sponsalia, docetur apud Ferraris v. Sponsalia num. 113, cum pluri- ribus aliis, et S. R. C. in Maioricen. 24 Augusti 1723.

Quibus perpensis, propositum fuit enodandum sequens

Dubium

An sententia Curiae melevitanae sit confirmanda vel infirmanda in casu.

RESOLUTIO. Sacra Cong. Concilii re discussa sub die 8 Maii 1886, censuit respondere: « Sententiam esse con- firmandam et amplius. »

Ex QUIBUS COLLIGES : I. Deficientibus aliis probationibus sponsalia evinci posse per praesumptiva argumenta: rite enim praesumitur honestam puellam sui corporis copiam non fecisse, nisi spe matrimonii inductam.

II. Hinc ex iure eam dotabit aut habebit uxorem , qui virginem seduxerit et cum ea dormierit etiam sine ma- trimonii spe aut promissione.

III. Regulariter tamen sponsalia ab actore esse argu- mentis evincenda: ita ut etiam in sponsalibus locum habeat illud: actore non probante reus absolvitur.

IV. Sponsalia in themate haud probata fuisse argu- mentis directis, quia testes adducti nihil deposuerunt favore puellae, neque argumentis praesumptionis, quia mala puellae vita argumentis eiusmodi omnem sustulit efficaciam.

13