194 EPISTOLA

deatur ; neque ita paucos esse homines catholicos, qui religio- nem nomine tenus retineant, non re debitisque colant officiis. Id praeterea multo gravius angit et vexat animum, reputare, tam luctuosam malorum perniciem inde potissimum ortam, quod in temperatione civitatum vel nullo iam loco Ecclesia censetur, vel saluberrimae virtuti eius dedita opera repugnatur ; qua in re apparet magna quidem et iusta vindicis Dei animadversio, qui recedentes a se nationes miserrima mentium caecitate sinat hebescere.

Quapropter res ipsa clamat, vehementius clamat in dies, ne- cesse omnino catholicos homines precibus ad Deum et obse- crationibus uti alacres perseverantes, sine intermissione; (1) idque non apud se quisque tantum, sed eo magis publice fa- ciant oportet, sacris in aedibus congregati, enixe flagitantes, ut Ecclesiam providentissimus Deus ab importunis et malis homi- nibus (2) liberet, perturbatasque gentes ad sanitatem et mentem luce et caritate Christi reducat. - Res enimvero supra homi- num fidem mirabilis! Vitam suam laboris plenam saeculum qui- dem insistit, fretum opibus, vi, armis, ingenio : securo Ecclesia plenoque gradu aetates decurrit, infisa unice Deo, ad quem diurna et nocturna prece oculos et m a n u s attollit. Ipsa enim, quamquam cetera, quaecumque ex Dei cura tempus affert hu- mana praesidia, prudens non negligit ; non in iis tamen sed potius in orando, comprecando, obsecrandoque Deo, praecipuam sui spem reponit. Inde habet quo vitalem spiritum alat et robo- ret, quia sibi assiduitate precandi contingit feliciter, ut, ab hu- manarum re rum vicissitudine intacta et in perpetua divini Nu- minis coniunctione, vitam ipsam Christi Domini hauriat ac tran- quille placideque traducat : fere ad Christi ipsius similitudinem, cui cruciatuum diritas, quos in commune est bonum perpessus, nihil admodum de proprio sibi beatissimo lumine et gaudio ne- que minuit neque ademit.

Quae quidem magna christianae sapientiae documenta te- nuere semper religioseque coluerunt quotquot christianum no- men digna sunt virtute professi : quorum ad Deum preces ma- iores crebrioresque esse solebant, siqua Ecclesiae sanctae vel summo eius rectori calamitas ab nequissimorum hominum frau-

(1) I. Thes. v. 17. (2) II. Thes. III, 2.