Super adsistentia infirmorum 195

« Si moributidus sit impoenitens credo teneri omni modo et

< via, dum superest halitus, illius salutem procurare et tanto

« gravius teneri, quanto periculosius est damnum vicinum et

« irreparabile moribundi. Si vero is recepit Sacramenta et

« christiane vixerit est bonum apud illum manere sed non

« necessarium, consuetudine generali ita interpretante ».

Circa sextum et septimum propositum dubium dubitari

nequit quaestiones has varios in se continere casus. Difficillime

siquidem esse videtur determinare, in hoc vel alio speciali

casu veram et propriam adesse rationem dispensationis ab

officio assistendi moribundis. Ponderandae potius viderentur

circumstantiae parocho occurrentes, necnon status moribundi,

eiusque morales qualitates. Etiam S. Carolus Borromaeus,

hanc praevidens difficultatem, casus pro dispensatione occur-

rentes enumerare abstinuit et modo tantum generali locutus

est conscientiae parochi relinquens, quando illae circunstantiae

evenire possent.

Ex iis quae hucusque disputata sunt plane descendere

videtur ad ultimum dubium responsio. Si enim Rituale Roma-

num praescribit ut parochus moneat domesticos et ministros

infirmi ut si morbus ingravescat ipsum accersant, si omni

modo curare debet salutem animarum, quae eius curae com-

missae reperiuntur haud ambigendum videretur quod non

modo Parochus inassuetos parochianos praemonere debet de

obligatione ipsum vocandi, ipsique facilem accessum praebendi,

verum etiam et ad óbices serio removendos teneatur ut sibi

viam ad moribundos sternat. Qui enim tenetur ad finem tene-

tur etiam ad media.

Quibus animadversis remissum fuit E E . CC. prudentiae

decernere quo responso essent proposita dubia dimittenda.

RESOLUTIO . S. C. Congr. causa discussa sub die 23 mar-

tii 1878, respondere censuit: Standum praescriptionibus Ri-

tualis Romani, in reliquis consulat probatos auctores.