209. De sancto Dunstano.

Salve, sancta dies, celebri dignissima laude,

Qua, Dunstane pater, caelica scandis ovans.
Quem transitivae nactum primordia vitae

Gratia caelestis imbuit, excoluit.
Aeger divino medicamine consolidatus

Cum tenui virga castra maligna fugas.
Angelico ductu templi super ardua scandens

Undique firmatum tendis in ecclesiam.
Caelorum cives audis tibi coniubilantes

Et pacem patriae discis adesse tuae.
Vox sonat e superis, quae te de pace quietis

Edredi regis edocet, exhilarat.
Daemon in effigie vulpis contritus et ursi

Subdolus insidias tendit ubique tibi.

Per citharae cantum praenoscis, quid sit agendum,

Unde repente locum deseris atque habitum.
Spiritibus sanctis sociatus acumine mentis

Kyrie eleison eos coniubilare probas.
Ad templum noctu Domini genetricis euntem

Obvia cum sociis excipit ipsa parens.
Praecedunt binae versus modulando puellae,

Dulcis amor Christi personat ore pio:
Primus ad ima ruit magna de luce superbus,

Sic homo, cum tumuit, primus ad ima ruit.
Mox te spirituum sanctorum visitat ordo

Teque suum vocitans suadit adire Deum.
Iam vitae metas inducit corporis aetas,

Laetus et angelicis inserens cuneis,
Conduntur terris artus et spiritus astris,

Quo tibi pro meritis gloria perpes erit.
Tam sacer antistes, Christi reverende coheres,

Coniunctus superis auxiliare tuis.
Quod parit in nobis terreni fervor amoris.

Per te detergat castus amor, Domine.
Sic quoque vivamus, ut Chrito complaceamus,

Qui nos aeterna muneret in patria
Et faciat secum felices omne per aevum

Vivere, quo luctus non erit aut gemitus.
Quod pater et natus, quod nobis spiritus almus

Conferat. ipse, quod est, semper ubique manens.