Emolumentorum 213

lutum dubium (quam Resolutionem tamen Aloisius visus non est intelligere; subtrahere enim intendebat quod Coadiutus percipiebat ex aliorum Canonicorum fallentiis) : adiungens, iniuste praesumere Ambrosium ut sibi compensetur quidquid lucrari potuisset, si semper choro interfuisset: inquiebat enim Coadiutorem teneri de damno vitando, non autem de lucro captando: 2° quod nullo in pretio habita fuerint Indulta abes- sendi a choro a se obtenta: 30 quod punctatus fuerit quibus- dam diebus, quibus infirmus erat.

Remissis de more precibus Ordinario, ut audito Capitulo, suam sententiam referret; Capitulum reiiciebat rationes addu- ctas ab Aloisio, inter cetera animadvertens, Coadiutoriam dupli- cem continere gratiam, idest ius successionis in Praebendam favore Coadiutoris, et gratiam favore Coadiuti lucrandi omnia et singula emolumenta per Coadiutorem.

Ad Indulta quod spectat, putabat Capitulum, in partitione fallentiarum habitam non fuisse Indultorum rationem, quia tempore habili exhibita non fuerat, quod pluribus ostendere contendit, allegans aliqua Indulta, quae obtenta fuerant parti- tione fallentiarum iam facta.

Quoad eos vero dies, quibus Aloisius infirmum se fuisse inquiebat, Capitulum respondit: iuste punctatum fuisse, quia medici testimonium tempore utili non exhibuerit, atque insuper Capitulum asseruit, iis diebus Aloisium domo exiisse, ideoque infirmum dici non posse.

Capituli voto consonum fuit Ordinarii votum. Post haec Aloisius obtinuit, ut tribus deputatis Canonicis

nova computatio fieret. Hi Canonici, re examinata, retulerunt, Aloisium diligentissime chorum frequentasse, cum per spatium quatuordecim annorum punctaturarum summa ascenderet tan- tum ad scut. 30: Indulta tempore utili fuisse Capitulo exhi- bita etc. atque inde nova computatio facta est, cui haeredes Ambrosii novis deductionibus responderunt. His aliisque in facto expositis, proposita sunt resolvenda