210. De s. Dionysio et sociis.

la. Lauda, Sion, cum clangore
Suo regem in decore,
Trinum, unum in usia,

1 b. Astra cui matutina
Sine fine laudem trina
Iubilant in ierarchia.

2 a. Rerum gradus conformantur,
Dum creata triniantur
In ima, summa, media;

2 b. Trium unus hic complexus,
Quem amoris firmat nexus,
Salutis dat remedia.

3 a. Eia, decus Atticorum,

Gaude, quod ex te Graccorum
Flos fluxit, Dionysius;

3 b. Cui Roma dat primatum
Gallae gentis, praesulatum
Lutetiae Parisius.

4 a. Rusticum par votum ei
Sociat, electum Dei
Iungit et Eleutherium.

4 a. Spargunt suum stellae lumen,
Fontes vitae fluunt flumen
Sacrum ad ministerium.

5 a. Hi sunt nubes discurrentes,
Manna caeli compluentes
Siccitati gentilium;

5 b. Quod plebs dura fastidivit,
Natum passum ut audivit
In carne Dei filium.

6 a. Flagris, feris, igne, cruce
Torti catastaque truce
Vincti dantur ergastulo,

6 b. Quos lux ingens visitavit,
In qua ducem rex armavit
Corporis sui pastulo.

7 a. Exhinc dolabris secantur,
Tres columbae protestantur
Clarae mortis victoriam.

7 b. Praesul caput fert extente
Choro superum canente
Cum Alleluia Gloriam.

8 a. O, quam floridus est lectus

Horum, rosis hortus tectus,

Urbs celebris per saecula !

8 b. Gemmis claris redimita
Hisque clarius polita

Caeli resplendent specula.

9 a, Quibus, Deus, nos unire
Sacrosanctoque vestire
Digneris tetragrammaton,

9 b. Ut post sextam per septenam
In octavam ducti plenam
Canamus epinicion.