213. De sancto Procopio.

1. Bonae lucis fulgor mundo jam illuxit,
Quam mystice stirps deicola produxit
In patrem adjutoremque inopum,
Quem nunc omnes collaudemus sanctum.
5. Cujus vita, sanctitate plena,

Clare claruit, et miserationis vena

Per ipsum misericorditer est aperta,

Ut apparet per ejus signa certa.

Nam per ipsum peccatoribus venia impetratur,

10. Ad ipsumque venientibus caecis visus datur,
Surdi, leprosi, contracti inibi sanantur,
Muti, caduci, paralytici sua prece curantur.
Vinctis misericorditer vincula relaxat,
Depressos suaviter erigit, correxit

15. Infirmis debilibus ossa dissipata
Ad se venientibus sua prece grata.
Pauperum penurium potens scit ditare,
Quorum cordis se typum vere indet amare,
Moestis et flebilibus confert consolamen,

20. Servientes spiritu sibi salvat tamen.
Pius horum scelera precibus abstergit,
A fluctuanti mundo hos in coelum vergit,
Qui dignis sibi precibus et meritis se praebent.
Suis servientibus devotis non bebent,

25. Sed devoto spiritu corde dicunt vere:
Consolator pauperum, Procopi, miserere,
Et nostrorum nunc relaxa peccatorum onus,
Nostri cordis caecitatem illustra, summe bonus.
Quod in nobis est confractum, dissipatum, sana,

30. Ab bostium malitiis eripe et pugna

Mundi, carnis miserae delectatione vana.
Pauperiem animae a nobis procul pelle,
In Dei servitiis conforta nostrum velle,
Ut justa, Deo placita agamus te docente

35. Et mundati sordibus te interveniente
Sacramentum corporis Christi hora mortis
Digneque suscipiamus, ut cum leo fortis
Nobis insurrexerit, ejusdem virtute
Viam ad coeli atria perambulemus tute,

40. Ubi tecum Domino gratias agamus

Et cum sanctis perpetim hymnum et dicamus.