218 Litterae

sumpta, veluti existimas, quoniam non minus id exprimitur quod certis, evidentibus et longa annorum serie continuatis factis expri- mitur, quam quod verbis etiam scripto exprimitur. Ac multo minus valet alia animadversio, ut scilicet haec Episcopalis venia scripto sit tradenda, propterea quod non solum facta potentiora sunt verbis et scriptis, verum etiam propterea quod nulla Canonica Constitutio hanc scripti conditionem statuit. Neque afferri potest argumentum a Concilio Tridentino depromptum, ut scilicet Ordinarii consensus fundationem praecedere debeat. Nam Te minime latet, hunc esse proprium, naturalem et iuridicum omnis ratihabitionis quae ex sequen tibus factis oritur effectum, sanandi scilicet defectum illius actus qui recte praecedere debuisset. Nihil autem ad praesentem quaestionem attinet quod de praescriptione loqueris, cum nemo prorsus intendat aut velit Ordinarii Consensum per praescriptionem excludere, sed unice dicitur huiusmodi Consensum, tot factis, ac longa annorum serie amplissime declaratum, sine dubio ac sufficienti modo existere, ac non solum haud posse eumdem negari consensum, verum etiam pro certo haberi debere, illum omni meliore forma extitisse.

Iam vero dum haec praedictis Tuis potissimum litteris, Kalendis septembris ad nos missis rescribenda Tibique diligenter consideranda esse censemus, haud possumus quin alia quoque non levis certe momenti Tibi significemus. Namque dissimulare non possumus, Vene- rabilis Frater, summam fuisse Nostram molestiam admirationemque ubi accepimus Te exsequiis interfuisse Magni utriusque militiae Magi- stri Magnan et Solemnem Absolutionem fuisse impertitum, dum ex illis feretro Massonica etiam extabant insignia, et eidem funeri socii illius damnatae sectae cum eisdem insignibus adsistebant. Tuis lit- teris, die 1 proximi mensis augusti ad Nos scriptis, asseveras illa insignia nec a Te nec a Tuis Presbyteris visa fuisse, neque ea ullo modo a Te cognosci. Verum optime sciebas, Venerabilis Frater, illum defunctum virum, dum vixit Magni uti appellant Orientis munus proscriptae eiusdem sectae misere sustinuisse; et idcirco facile praevidendum erat eiusdem sectae socios illi funeri esse inter- futuros ac simul curaturos ut ipsius sectae insignia ostentarentur. Itaque pro Tua Religione omnia Tibi erant sedulo consideranda et omnino ab illis exequiis cavendum ne Tua praesentia et opera exci- tarentur gravissima illa admiratio et offensio qua Omnes viri Catho- lici merito affecti fuerunt.

Etenim haud ignoras quomodo, gravibus etiam irrogatis poenis, Massonica aliaeque huiusmodi iniquitatis societates a Romanis Pon- ficibus Decessoribus Nostris et a Nobis ipsis damnatae fuerunt (Cle- mens XII , Constit. « In eminenti » ; Benedictus XIV, « Provideas » ; Pius VII, « Ecclesiam » ; Leo XII, « Quo graviora » ; Nostra Ency- clica Ep., die 9 novembris 1846, et alibi). Siquidem huiusmodi impie- tatis sectae, nomine licet diversae, tamen nefario scelestissimorum