222 TOLOSANA

casione positi ex eorum congressu filios procrearunt- Du- rum est ergo credere, quod duo sponsi ambo potentes, qui ad explendam libidinem voluntarie statum coniugalem ele- gerint, in ea aetate, quae viribus pollet, inter noctis tene- bras, quae nec pulchritudinem admirari, nec deformitatem contemnere sinunt, inter tactus cuiuscumque partis-corporis diversi sexus, inter amplexus, qui in actu simili evitari non possunt, nec semel forsan, nec una tantum nocte, sed pluries in actuali situ coniunctionis positi, durum, inquam, est credere quod in duas lapideas statuas converti possint... »

« In his ergo circumstantiis, prosequitur Cose, non ita facile coniugum confessioni de non consummatione, nec ob- stetricum relationi de mulieris virginitate deferendum venit, sed scrupulose investigandum, an coniuges in eo actu, in quo, ut ait D. Augustinus, libido totam absorbet rationem, vere et realiter se non consummasse cognoverint, an obste- trices decipi potuerint, vel mendacio decipere tentaverint ». Eapropter nemo non videt, arguit defensor, quid respon- deret Coscius ad praesentem controversiam, in qua testi- monium obstetricum nullimode obtinet, nec obtinere potest; a qua exulat quaecumque matrimonii coacti vel antipathiae suspicio ; qua in controversia testes, qui adversus matrimo- nium testimonium dicunt, nihil, prorsus nihil de inconsum- matione sive a coniugibus sive ab aliis tempore non suspe- cto audierunt. Omnes enim contenti sunt spondere de ho- nestate et veracitate actricis.

Dolet praeterea matrimonii tutor, quod medici obstetri- cibus minime significaverint alias praeter genitalia in reco- gnitione corporis partes esse explorandas. Profecto Zacchias in hac re facile princeps, postquam praemiserat corruptas iuvenes nonnunquam vasa muliebria nonnullis lotionibus ad- stringentibus aliisque aptis medicamentis adeo adstricta et angusta reddere, ut non modo naturalem cohaerentiam ante violatam virginitatem adaequent, sed etiam longo exuperent prosequitur lib. 3/tit. 2, q. 7, num., 3 et seqq. lib. 4, tit. 2, nuru. 13: (ibi) « Quoniam interdum pro veritate