Acta Pii PP. XI

fectió et acquisitio, sed divitiarum quoque usus, qui nunc saepe

tam inordinatus cernitur, brevi intra aequitatis et iustae distri-

butionis limites revocabitur: atque sordido propriarum dumtaxat

rerum studio, quod nostrae aetatis est dedecus et grande pec-

catum, re et factis opponetur suavissima at simul validissima

christianae moderationis lex, qua homo iubetur quaerere primum

regnum Dei et iustitiam eius, certo sciens bona quoque tem-

poralia ex divina liberalitate certaque promissione sibi quantum

opus fuerit adiectum iri. 1

Verum, in his omnibus praestandis, potiores partes semper

lex caritatis teneat oportet, « quod est vinculum perfectionis » . 2

Quam ergo falluntur incauti illi reformatores, qui solam iusti-

tiam eamque commutativam servandam curantes, caritatis auxi-

lium superbe reiiciunt! Profecto iustitiae ex officio debitae et

inique denegatae caritas vicaria succedere nequit. At, etsi omnia

sibi debita quisque hominum supponatur tandem adepturus, amplis-

simus caritati semper patebit campus: sola enim iustitia, vel fide-

lissime exhibita, socialium certaminum causas quidem removere,

nunquam tamen corda unire animosque copulare poterit. Iam

vero quaecumque ad pacem firmandam mutuumque inter homi-

nes auxilium promovendum sunt instituta, quantumvis perfecta

videantur, in mutuo animorum vinculo, quo sodales invicem unian-

tur, potissimum habent suae firmitatis fundamentum, quo defi-

ciente, ut saepius experiendo didicimus, optima quaeque prae-

scripta irrita evadunt. Itaque tunc solum vera omnium in unum

commune bonum conspiratio haberi poterit, cum societatis partes

intime sentiant se unius esse magnae familiae membra eius-

demque caelestis Patris filios, immo se unum corpus in Christo,

« singuli autem alter alterius membra » , 3 ita ut « si quid patitur

unum membrum, compatiantur omnia membra » . 4 Tunc enim

divites aliique proceres, pristinam suam erga pauperiores fra-

1 Cfr. MATTH., VI, 33. 2 Coloss., III, 14. 3 Rom., XII, 5. 4 f cor., XII, m.