ANAGNINA 223

peditis, videlicet ad utramque speciem pertinentibus; non quidem exclusive de illis, de quibus sermo in cap; XII ha- betur, quosque profecto ad unam tantum speciem pertinere affirmant.

Omnibus autem nota est regula illa iuris, quod scilicet « ubi lex non distinguit, nec nos distinguere debemus ». Iamvero in d. articulo nullum nec tacite nec expresse dis- crimen instituitur inter eos, qui legitime ratione magiste- rii praepediuntur, et reliquos qui alia ex causa impediti exi- stunt. Proinde si legislator, aiunt, noluisset ibi magistros indúltanos recensere, sed legitime tantum absentes, de qui- bus sermo est in cap. XII, id profecto edixisset; eo vel magis quia de lege poenali agebatur, pro quo sanciendo iure praesumitur legislatorem sat manifestis accuratisque verbis voluisse uti.

Insuper quamvis praedictum cap. XII quibusdam absen- tibus distributiones lucrari permittens, videlicet capitulari- bus in Visitatione sive urbana, sive dioecesana Episcopum comitantibus, canonicis adversetur sanctionibus; tamen anim- advertunt S. C. C. id non reprobasse prouti liquet ex de- cisionibus ab eadem S. C. relate ad ipsas constitutiones ca- pitulares latis, atque in eadem Constit, insertis, pag. 40,41. Quod quidem argumento est, autumant, leges alicuius ca- pituli cathedralis particulares, quamvis sacris canonibus ad- versas, aliquando tamen harum a suprema Ecclesiae aucto- ritate rationem haberi posse, praesertim si eaedem recogni- tae ab hac ac confirmatae fuerint. Idque revera quoad ipso- rum constitutionem factum esse asserunt, ea scilicet exe- quendi causa quae Concilium Romanum prov. ad rem sta- tuit an. 1725, tit. II, cap. IV; cui ipse Ioannes Baptista Bassi Anagniae Episcopus adfuit, eique subscripsit. Quid. igitur mirum est, aiunt, si S. C. C. caput XIII, etsi iuri communi obstans plane ratum habuerit?

Quare, aiunt, manifestum est, constitutionem capitula- rem praecipere omnibus in genere legitime absentibus, ideo- que etiam indultariis, ut per alium suum munus obeant, id-