PARISIEN. 223

declinandas alio fraudulenter concedit, ibidem aut valide

absolvi aut valide matrimonium inire, nisi, ut par est, pe-

enitus purgata fuerit fraus per adquisitionem domicilii aut

quasi-domicilii.

Fraudulenter tandem diximus, pergit vinculi defensor, seu eo animi consilio, ut legi reapse non fìat satis, quam-

vis fiat satis apparenter, seu se transferendo ubi non vi-

get. Hoc enim in suo conceptu importat fraus, ut quis ver-

bum legis videatur servare, sed adversum eius spiritum re-

vera conetur, iuxta utriusque iuris regulam a Bonifacio VIII

relatam in Tit. De regulis iuris N. 88 : « Certum est quod is committit in legem, qui, legis verba complectens, contra legis nititur voluntatem ».

At numquid, quaerit orator, et huiuscemodi fraudis reus

dici debebit ille, qui, alio quidem concedit, at non eo ani-

mo proprie ut legem declinet, sed v. g. rusticationis aut

peregrinationis gratia, ac ibidem, opportuna arrepta occa-

sione, vel confitetur vel celebrat ? Aliis verbis numquid

praeter veram proprieque dictam fraudem, quae certissime

in eo est, qui expresse vult legem eludere, admittenda ne est fraus mere facti, in eo consistens, quod quis alibi con-

fitetur vel contrahit ac in suo territorio, sed id non facit

directe ad legem eludendam, sed alia quacumque causa,

v. g. commoditatis, id ei suadente?

Plurimi admittunt, pergit orator, fraudem facti aequi-

pollentem fraudi iuris, et in eo consistentem, ut, dum quis

debebat coram parocho suo matrimonium celebrare, coram

alio celebrat, iam censendus est et parochum et legem si-

mul fraudare. Sed Sacramenti vindex illorum sententiae

adhaeret, qui etiam hodie mordicus contendunt huiusmodi

fraudem facti non esse nisi vanissimum commentum non

solum a verbis Urbani VIII, sed et a sensu communi, et

a regulis iuris prorsus alienum.

Et re quidem vera, inquit, Urbanus probans celeberri-

mam responsionem a S. V. C. datam a. 1626 ad Archiep.

Coloniensem aperte loquitur, de iis, qui quum lege triden-