223. De Praelatis et Subditis.

1. Rex, de coelo respice,

visita clementer,
Quam plantasti, vineam,

quae perit frequenter ;
Cultores, quae sua sunt,

quaerunt diligenter
Vineamque Domini

colunt negligenter.

2. Heu, pastores ovium

sub umbra quiescunt,
Se in voluptatibus

pascere assuescunt
Et Christi oviculas

pascere pigrescunt,
De quibus victum tollere

minime pavescunt.

3. Pastores ecclesiae

dicuntur praelati,
Injuste hoc nomine

sic sunt nuncupati,
Pro grege dominico

non jam sunt parati
Laborare strenue,

ut quondam beati.

4. Nemo turbat gregem plus

quam quidam pastores,
Vitiose negligunt

jam inferiores,
Innocentes opprimunt

et turbant meliores
Et amicos praeferunt

multum viliores.

5. Deus, quam mirabilis

Hujus mundi status,
Nam si simplicissimus

Fuerit praelatus,
Hic in brevi tempore

Totus fit mutatus,
Qui fuit humillimus,

Valde fit elatus.

6. Dehonorat subditos,

perit spes salutis,
Superbire incipit

immemor virtutis,
Elevatur supra se

laqueis salutis,
Gradiens per devia

gressibus non tutis.

7. Dignitatis gloria

et novi honores
Convertunt humillimum

et pervertunt mores,
Quod sui obliviscitur

spernens digniores
Et ignorat socios

stantes ante fores.
8. Vivere vult splendide

raro stans in choro,
Oh sua solatia

saepe est in foro,
Vel languorem simulans

se locans in thoro:
Heu me, dicit, pauperem,

quantum nunc laboro.
9. Monachus si coeperit

pauper aegrotare,
Docetur prae omnibus

olus manducare,
Ad chorum in triduo

non differt remeare,
Qui fleret libentius,

cogitur cantare.

10. De Christi pauperibus

pauci habent curam,
Qui gerunt frequentius

paupertatem puram,
Sed qui potest capere,

fugit vitam duram
Et vivit ad libitum

regens praelaturam,
11. Nil de praelatis refero,

qui nunc onerantur
Et pro suis subditis

hic sollicitantur,
Amant, regunt, corrigunt

neque indurantur,
Deus det, [ut] gaudium

isti consequantur.

12. Sed sunt dii gentium,

daemonia praelati,
Qui hic suis subditis

non sunt inclinati,
Ad quorum custodiam

sunt hic deputati,
Nec regant nec diligunt,

socii Pilati.
13. Praelatorum viscera

dum gaudent repleta,
Tunc clamatur altius,

cantant mente laeta,
Jubent, ut similiter

clament tali meta,
Quorum in jejunio

frequens est dieta.
14. Ultra modum debitum

cogunt laborare
Subjectum sibi populum,

student fatigare,
Cogitantes intra se,

hi solent murmurare,
Obruantur onere,

ne possint vacare.

15. Et si fratres inter se

volunt discordare
Pro causa tam minima,

nolunt revocare
Eos ad concordiam

rogitantes quare,
Isto modo possumus

non in pace stare.
16. Sic vadunt ad interitum

cum suo grex pastore,
Plebs plebanum sequitur

bestiarum more,
Seducit pater filios

misero errore,
Et sic premuntur animae

perpetuo dolore.