VIVARIEN. 229

opportunas instituere indagines, eo fine ut s. Ostiani sacra ly- psana detegerentur. Disiecto itaque priore pavimento, aliud ve- tustissimum saeculi V aut VI subtus repertum fuit, omnino intactum, cui adhuc primaevae Arae vestigia impressa viseban- tur . Quo etiam pavimento sublato apparuit area lapidea rudis operis, nullaque notata epigraphe , in qua ossa unius viri ae- tatis longaevae condebantur, uti accurata anathomes probavit inspectio.

Tanta porro Vivariensi ac finitimarum regionum populis per- suasio inerat eo loci s. Ostianum requiescere, ut eius inventionis nuncium omnes ingenti affecerit laetitia, atque statim repertum corpus , ceu vera sui Patroni atque Magistri lypsana habere, et debito honore colere non dubitassent, nisi prudentissimum ipsius Episcopi intercessisset consilium, ut iuxta s. Triden- tinae Synodi praescriptiones (Decret, de invocat, venerat, et re- liquiis SSrum et sacris Imaginibus sess. 25) res prius mature discuteretur. Quod quidem consilium secutus novus Ecclesiae Vivariensis Pastor, Rmus D. S. M. Fridericus Bonnet, iudicium super reperti corporis identitate deferendum censuit ad hanc s. Congregationem Indulgentiis, sacrisque Reliquiis praepositam, una simul Actis authenticis eiusdem inventionis ad eam missis. Sacra autem Congregatio, exquisito in primis voto alterius ex Rmis Consultoribus, sequens proposuit

D u b i u m .

Utrum reliquiae sub ara Sacelli Couspiensis anno 1868 die 18 Septembris repertae, vere ac proprie speòtent ad corpus s. Ostiarii Presbyteri Confessoris, et ideo constet de eiusdem corporis identitate.

Emi Patres in Congregatione Generali habita in Palatio Apo- stolico Vaticano die 14 Iunii 1880, accurate perpensa ampla, iugi, perpetuaque populorum traditione antiquissimis et gravis- simis firmata monumentis, ac liturgicis etiam in libris contenta, neque non effusissima erga s. Ostianum eorumdem devotione, quae propter illarum Reliquiarum inventionem magis ac magis excrevit, et ita novum ac splendidum earum identitatis monu-