234. Oratio Poenitentis.

1. Deus magnus et immensus,
Quem nullius capit sensus,
Deus judex aequitatis
Cum unguento pietatis,
5. Verbum cujus fuit oris:
Nolo mortem peccatoris,
Sed ut ante convertatur,
Quam in culpa pereatur;
Ad te, pie consolator,
10. Clamo reus et peccator,

Ut avertas iram tuam
Ne tam cito culpas luam,
Sed cum dignus sim puniri,
A te possim exaudiri,

15. Et me diu infirmantem,
Aquae motum exspectantem,
Provolutum in piscina
Tua cures medicina,
Et ut sequens te pastorem

20. Nec revertens ad errorem,

Mundi luxu derelicto
Mundus fiam a delicto.
Ego enim tam immensis
Inquinatus sum offensis,

25. Tot commisi pravitates
Carnis sequens voluptates,
Quod de prece praesumendo
Te fortasse nunc offendo.
Ad quem ergo recurremus,

30. Si offensum te habemus?
Sed tu, pater, tu memento,
Quales sumus ex figmento.
Hanc secundum qualitatem
Tuam confer pietatem,

35. Quae multiplices meorum
Tergat sordes delictorum.
Audi, precor, precem meam,
Qui salvasti Chananeam;
Sauciatum redde sanum,

40. Qui salvasti publicanum ;
Qui Mariae pepercisti,
Peccatori parcas isti;
Qui latroni jam fideli
Promisisti regna caeli,

45. Regna mihi dones illa,
Ubi cuncta sunt tranquilla,
Ut post istam fugitivam
In aeterna vita vivam.