NOVARIEN. 235

cere funus ; sed insuper, si defunctus in parochiali sepelien- da sit, exequiales preces super illum peragere ac demum humo eumdem mandare Vecchiotti, Inst. Can. vol. 2, lib. 3, cap. 5. Quod si defunctus magis quam in parochiali, in alia electa sepultura condi debeat, tunc de iure ordinario et com- muni ad parochum proprium non spectat nisi corpus levare, illudque ad ecclesiam, uti hodie vocant exponentem dedu- cere, ad quam exinde cetera pertinent, soluta tamen Paro- cho quarta funeraria.

Quod si sepultura in dissita regione sit, non ideo iura mutantur. Tantummodo differentia in hoc datur, quod nempe ne defuncto suffragia nimium differantur, ipse domicilii pa- rochus, saltem ordinario, iusta funebria super cadaver per- solvit; et idcirco illud ad parochialem ecclesiam primum conducit, et inde omnibus absolutis ad tumulantem associât. Haec statuta cleri Romani praescribunt et respondent iuris principiis. Rota decis. 76 cor. Decursii § 6, D'Annibale Sum. tom. 3 § 481.

Ceterum quoties defunctus vel defuncti familiae consti- tuant, ut, parentalibus expletis, corpus in remota regione humi mandetur, certum est, statim ac cadaver quo human- dum est pervenerit, ecclesiae tumulantis iura reviviscere, et parochum defuncti proprium cadaveris traditionem rectori ecclesiae peragere debere, cui deinde corpus, benedictionibus praeviis, sepelire reservatum-est. Benedictus X I V . n. 105.

Haec perspicua plane sunt : verumtamen punctum in quo maxima difficultas enascitur, illud est, quod nempe in casu, defunctorum sepulcra non in aliqua determinata ec- clesia, nec in coemeterio uni peculiari ecclesiae proprio et adnexo existunt, sed in coemeterio municipali ad quod plu- res ecclesiae ius habent. Obvium proinde est ut quaestiones orire possint. Ne igitur confusio fiat in casu nostro, distin- guere oportet inter defunctos qui usque ad mortem domici- lium in urbe retinuerunt, et eos qui nullum unquam do- micilium vel quasi domicilium habuerunt, vel saltem illud iamdiu amiserunt.