Matriten. 2 4 5

lent; Cfr. Piat (Praelationes iuris regul. vol. I, p. 493). Ho- rum autem Praelatorum potestas in sanctimonialibus subditis, uti docet Pellizzarius (De Monialibus, c. X, sect. i, n. 38) se extendit: « ad ea omnia, ad quae se extendit potestas Prae- lati regularis in viros religiosos sibi subiectos ».

Insuper Praelati Regulares monasteria sibi subiecta in- corporare possunt, quia incorporatio non est nisi unionis spe- cies, uti omnes tradunt Doctores; Cfr. Wernz (Ius Decr., vol. 2, p. 33p). Iamvero certum est uniones pleno iure vel quasi pleno iure fieri posse a Praelatis Regularibus; quia, ut ait Barbosa (Ius eccl. univ., vol. 2, n 39, p. 30) : « hi Prae- lati possunt in suis dioecesibus (seu in personis 1 ebusque sibi subiectis) omnia ad iurisdictionem spectantia, quae possunt in suis Episcopi ».

Neque opponatur Institutum N. D. Angelorum, utpote duo- bus tantum membris constans, in iurisdictionem Ordinarii dioecesani relapsum fuisse ; nam huiusmodi iurisdictio non est exclusiva Episcopi sed cumulativa cum Praelato Regu- lari, uti a. 1655 S. C. super Statu Regularium decrevit. In competentia autem cumulativa datur locus praeventionis

Deinde advocatus demonstrare aggreditur decretum. Pa- tris Espinoza veram incorporationem importare, uti ex ipsis decreti verbis apparet. Quod confirmatur ex eo quod duae superstites moniales induunt habitum proprium communitatis incorporantis ; imo quoad retinendam veterem habitus formam petitur dispensatio ab eodem P. Provinciali. Accedit quaedam communitatis relatio, quae incorporationem refert; necnon votum favorabile communitatis incorporantis, quod Praelatis Regularibus assentientibus ad maiorem conscientiae tranquil- litatem a. 1851 emissum fuit.

Praeterea, prosequitur advocatus, ephemeris officialis Gu- bernii, approbante Archiepiscopo Tolosano, statuit a tribus conventibus N. D. Angelorum, D. N. Constantinopolitanae et S. Clarae unam tantum communitatem efformandam esse.

Acta S. Sedis, Vol. XXXVII, fase. 4. 16