247. De sancto Iacobo Maiore.

1 a. Gaudeat Hispania,
Totaque Germania
Nubilo solvatur ;

1b. Adest dies celebris,
Quo mundi de tenebris
Iacobus levatur.

2 a. Quondam sulcans maria,
Tractus ad salubria
Verbo salvatoris

2 b. Coetum liquit piscium,
Turbam docens hominum
Fidem redemptoris.

3 a. Ab insultu fluminum
Imitatus Dominum
Fit piscator hominum
Dono singulari ;

3 b. Patet hoc argumine
Montis in cacumine,
Meruit in lumine
Christum speculari.

4 a. Polluit praerogativis,

Artus dum adhuc in Vivis
Vegetaret spiritus;

4 b. Signis clarus hora mortis
Hactenus nec eius sortis
Est immunis caelitus.

5 a. Israel quod typo gessit,
Alter Iacob hic expressit
Claudicando pedibus ;

5 b. Qui, divinis dum intendit,
Pedem alterum suspendit
A culparum sordibus.

6 a. Nam paganos
Ritu vanos
Dum ad sanos
Mores ire monuit.

6 b. Suo ductu
Multo fructu
Ex hoc fluctu

Sursum ire docuit.

7 a. Dum instat sermonibus
Obvians erroribus,
Imperat daemonibus,
Ne quidquam credentibus
Mali inferatur;

7 b. Cuius viso numine,
Operante flamine,
Cordis ductus lumine
Iosias in sanguine
Statim baptizatur.

8 a. Lingua manus dum suggessit
Fidem infidelibus,
Caput tandem trunco cessit
Effluxis cruoribus.

8 b. Accessit melodi melos
Choris in caelestibus,
Angelorum dum ad caelos
Ferebatur manibus.