252 MEDIOLANEN.

Insuper plurimas acceptilationum syngraphas exhibent, in quibus innuitur nonnullas pecuniae summas vel ex pro- pria crumena vel ex piorum oblationibus acceptas, in pium opus impendisse. Addunt a theologo usque ad annum 1886 se uti vere condominos et regiminis participes fuisse habi- tos, atque ad hoc evincendum facta aliqua et testium dicta memorant, ex quibus colligi datur, tres presbyteros simul Vercellas perrexisse et cum sororibus S. Vincentii a Paulo fuisse collocutos ac si eadem prorsus iura illis inessent.

Ceterum dato etiam et non concesso, sacerdotes Chieppi et Crespi Porro nihil in piam institutionem contulisse, non exinde sequeretur ipsi uti theologi Biotti successori iura po- tiora fuisse devoluta. Ageretur enim de donatione inter vi- vos' quae profecto ex sola auctoris poenitentia revocari non posset. Iamvero ex I. 24 ff. De reg iuris ant. « Nemo plus iuris ad alium transferre potest, quam ipse haberet > et ex Regula 79 in VI « Nemo potest plus iuris transferre in alium quam sibi competere dignoscatur. » Cum igitur anno 1886 theologus Biotti tertia dumtaxat proprietatis parte potiretur, evidens est eamdem portionem praeposito deve- nisse.

Deinde fere innumera contra testes a praeposito indigi- tatos in medium proferuntur. De pluribus innuitur quod in attestatione ferenda non veritatem sed alias causas animo obvolverint, ac eorum dicta repudiantur invocato effato iuris « testibus fides adhibenda non est, « quibus imperari potest ut testes fiant. »

Postremo in puncto iuris observatum fuit, quod sive ora- torium sive schola sit pia institutio de qua controvertitur, nihilominus parochi primatui et tutelae nullimode obnoxia videtur. Sane exploratum est parochos in foro externo nul- lam proprie dictam iurisdictionem habere sed simplex regi- men paternum. Quare si auctores evolvantur qui fusius de eorum iuribus disserunt, in accurata enumeratione, nec vola nec verbum reperitur de auctoritate quam sibi in themate praepositus vindicat. Schmalzgrueber Part, III tit. 29 § 2,