Melevitana 253

tenaria consuetudine ». Nulla igitur, ait ipse, hac super re contraria induci valet consuetudo, quemadmodum et in cae- teris iuribus mere parochialibus; Const. Pii IV in Princip. Apostolorum, ] 7 febr. 1567.

Deinde, quum in themate agatur de actibus facultativis, praescriptio locum habere nequit, etsi millenaria sit; nisi ad- fuerit prohibitio cum sequuta acquiescentia, uti passim tradunt auctores et videre est in S. Rota (Dec. 255, n. 8, p. f, recent.).

Quibus addi potest, quod Episcopus dicit invocatam con- suetudinem ab a. 1881 sensim sine sensu evanuisse', et ne- minem circa abolitam consuetudinem reclamasse, nisi paro- chos Sliemae et S. Iuliani. Hinc iure videtur heic invocari posse decisionem in citata causa Bononien., die 14 maii 1881 editam. Inibi enim parochus loci, in cuius finibus aderat ho- spitale S. Mariae de vita et morte pariter pro se quoad asso- ciationem defunctorum contra parochos domicilii invocabat consuetudinem et pluribus testium declarationibus eam. sibi favere evincebat; attamen hae in nullo pretio ab H. S. C. habitae sunt, et decisio prodiit in voto Emi Archiepiscopi, nempe standum esse iuri communi.

Insuper Vicarius curatus ad consuetudinis argumentum infringendum ab adversario allegatum, tres fingit modos, quibus ea oriri potest ; nempe vel tacitum parochorum con- sensum, vel quia ipsi proprio iuri nuncium miserunt, vel transactione inierunt. At primum admitti nequit, quia notum est quod : « qui tacet et patitur, consentire non videtur in iis, quae praeiudicium afferunt». Non secundum et tertium, quia parochi ad parochiam veniunt iure proprio, et non necessa- rio, ac proinde a decessoribus praeiudicium ipsis inferri non potest. Sane Fagnanus (Lib. i, de transad., cap. VIII, n. i) et De Luca (De iurisdict., discep. f, n. 8) habent quod: « Transactio de rebus seu iuribus a rectore absque consensu Superioris (videlicet Sedis Apostolicae) facta non obligat, quia personalis est, et transigentis personam non egreditur ». Sic