NICIEN. 267

cons. 47, n. 1, tom. 7; De Luca De Regni. disc. 3, num. 53.

Quocumque tamen in casu, semper deberi quartam pa- rocho pluries rescripsit S. O. C. praesertim vero in Tibur- tinae iuris administr. et funerandi 12 Maii 1685.

Quin capitulum, quoad alia praefata iura, praesidium sibi comparare valeat ex Statutis capitularibus, vel ex as- serta consuetudine. Quum enim controversa iura, ex ss. Ca- nonum dispositione, parochorum officio inhaereant, statuta, licet ab Ordinario approbata, utpote iuri communi adversa, nullius ponderis facienda sunt, ad Text. in cap. Quod super his de Maior, et obed.; Benedict. XIV De Synod. Dioec. lib. 12, cap. 1 et 5; S. C. in Ariminen. iuris tumulandi et funeris 18 Decembris 1824 §. Animadver- tendum.

Neque regeratur, Episcopum Galvano anno 1845 statu- ta approbasse , apostolica etiam fretum auctoritate sibi de- mandata a decreto Emi Caprara, Apostolicae Sedis legato a latere penes Galliarum gubernium: quandoquidem hoc tam facile admitti posse non videtur. Tunc enim temporis Sa- baudiae et Nicaeae provinciae Gallico imperio adiectae ad- huc non erant; et nonnisi anno 1860 Pius IX, votis Gal- liarum imperatoris ' Napoleonis III annuens, conventionem Pii VII cum Gallico Gubernio die 5 Iulii 1801 initam, ad hasce etiam provincias extendere curavit. Non poterat igi- tur anno 1845 Episcopus Galvano ea auctoritate uti, quam Card. Caprara tantum Episcopis Galliae proprie dictae con- cessit. . Quo posito , sponte sua fluere videtur Episcopum Gaivanum suas facultates excessisse, et eius statuta nullius esse valoris quoad ea, quae contra ius sunt; et in casu ius concessum canonicis administrandi extrema Sacramenta con- fratribus suis, eosque funerandi, attendi haud posse.

At neque dici posse videtur, talia statuta suam vim exerere incepisse quando Pius IX ad Nicaeae provinciam con- ventionem Pii VII extendit; notum cum sit quod, id quod ab initio vitiosum est non potest tractu temporis convale-