Acta Pii Pp. XII

ruinas vastità tesque, quas bellum ad finem vergens eiusque exitus floren-

tibus illis provinciis, urbibus; oppidis miserrime intulit. Indignas potis-

simum vobiscum lamentamur iniurias calamitatesque, quas non paucae

e Germaniae mulieribus ac puellis passae sunt. Ac quemadmodum dolo-

res omnes, quas in orientis occidentisque terris, quas in Europae, quas

in Asiae, quas in Africae regionibus saevissima peperit dimicatio, No-

strum excruciant animum, ita peculiari in maerore sumus ob miserias

omne genus, quas bellum vobis edidit, apud quos multos iam annos, non

sine ubere laboris fructu, traduximus, et cuius vividam animosamque

fidem in catholicorum congressionibus, Berolini, Vratislaviae, Magde-

burgi habitis, praesentes vidimus. Vestratibus igitur omnibus, atque iis

nominatim, qui, ad milia bene multa, e domesticis laribus extrusi infeli-

ci ter ubiquaque aberrant, divinam Nostris precibus misericordiam im

pl oramus. Iam elapsis mensibus nullam praeteriri voluimus opportuni

talem, qua Nobis liceret vestram vestrorumque sortem, ad victum prae

sertim quod attinet, pro viribus mitigare; atque in praesens etiam hac

una tenemur studiosa voluntate, ut paternis nempe optatis ac votis, quae

•causa vestra suscepimus, felix exitus respondeat.

Cum vero tristissimos eos eventus, qui in orientalis Germaniae terri-

torio postremis hisce mensibus subsecuti sunt, probe noscamus, enixe

omnes adhortamur ut vis vim ne reverberet, sed ei potius iuris virtus

respondeat; itemque ut, integro adhibito iustitiae iudicio, cum iis, qui

reapse sunt sontes ideoque puniendi, ii etiam civium ordines ne miscean-

tnr,.qui, ut in aliis Nationibus ita apud vos, nulla belli culpa nulloque

crimine commaculati sunt. Atque utinam communis catholica fides, quam

plurimi ex utraque parte profitentur, odii simultatisque aestus, ubique

formidolose gliscentes, cohibere ac compescere queat, atque hoc modo

pacificationis caritatisque afflatu! sternere viam. Haec Nostra adhortatio

est: haec Nostra spes, hoc votum atque optatum Nostrum. Ubicumque

abstergendae sunt lacrimae, ubicumque tristitia animi anguntur, ibi

Cíes, ut nostis, consolatione, auxilio adesse percupimus. Pro certo igitur

nabeatis nihil Nos intentatum habituros esse, quamvis graves difficulta-

tes obsistant et impeditissima sint tempora, ut aliquid vobis adiumenti

f eramus, ut rerum angustias in patria vestra qua caritatis operibus, qua

alloquiis ac pertractationibus habitis, allevare contendamus, ut denique

qui ex gente vestra mariti, filii, fratres in captivitate degunt, eos, quod

possit, consolemur, idque pro viribus efiiciamus, quotiescumque facultáis

detur, ut ad eorum familias ex eis nuntii perferantur.

Vos autem, ut ea procul dubio memori recolatis animo, quae Divinus

Redemptor edixit, cum in pauperibus, in nudis, in famelicis, in derelicti*