295. Iubilus gaudentis sed corde maerentis.

1. Intima laetitia,

Cordis hilaritate,
Absque omni maestitia,

Mera iucunditate
Dei lauda iudicia,

Quae ni ex veritate
Emergunt, ac supplicia

Divina voluntate.

2. Homo videns exterius

Perversa machinatur,
Deus cor interius

Atque renes scrutatur,
Nil obest, si uberius

Hicquisquampraegravatur,
Si spiritus sincerius

A Deo consolatur.

3. Eia, o pauperrime,

Nequaquam verearis,
Tametsi nunc miserrime

Amare confundaris,
A Christo sic uberrime

Probaris, adamaris,
Purgatusque celerrime

Coronam assequaris.

4. Rex regum altissimus,

Hanc viam est ingressus,
Sicque innocentissimus

Tam dira est perpessus
Pro te, qui es turpissimus

Peccatisque oppressus,
Sic panditur laetissimus

Aeternorum accessus.

5. Optabilis tristitia,

Quae fert iucunditatem,
Ast gaudii initia

Praebens felicitatem,
Perfecta haec laetitia

Probabit caritatem,
Nam Dei sic iustitia

Nutrit humilitatem.

6. Nil reor sic utilius

Pro Deo tribulari
Patique virilius,

Perversus reputari,
Sic Christus, Dei filius,

Hic maluit temptari
Ac prae cunctis vilius

Quam latro conculcari.

7. Involutus vitiis

Hic non ab re probatur,
Variis maestitiis

Continue purgatur,
Mentis exercitiis

Exhinc illuminatur,
Caelestibus divitiis

Summe remuneratur.

8. Mihi hinc absit, Domine,

Nunc usque gloriari,
Nisi in tuo nomine

Et cruce onerari.
Ob id a quovis homine

Hanc vereor turbari,
Ut aevo sancto lumine

Merear inflammari.

9. Velle placidissimo

Me offero, resigno
Tibi Deo altissimo

In crucis tuae signo,
Ab hoste pellacissimo

Et homine maligno
Oppresso, turbatissimo

Succurre, heu, indigno.

10. Suscipe, piissime,

Hoc cordis iubilamen,
Iesu benignissime,

Confer opitulamen
Creaturae vilissimae,

Ausculta agravamen,
Ne pereat, dulcissime,

Mors tua in me. Amen.