295. De sancto Nicolao.

1. Summo regi

laudes devotas persona,
regum tu filia,

2 a. Cuius virtus inclita
in sanctis suis
quam sit mirabilis,

2 b. Nicolai praesulis
sui miranda
merita praedicant.

3 a. Hic inter matris ubera
Christi iam assecla
primitias Deo
futurae vitae praetulit;

3 b. Nam non auditae Domini
legis praecupidus
factor stipendio
materni lactis abstinet

4 a. Sic patriarchae
Iacob puer,
simplicitatis aemulus,

4 b. Inhabitabat
ecclesiae
sedulus tabernacula.

5 a. Electus ante saecula
Dei consilio
signari meruit
caelitus pastor populis ;

5 b. Qui vitam gerens praesulis
concordem nominis,
quod verbis docuit,
exemplis in se praebuit.

6 a. Bellum nequitiis offerens
auro incestus
turpem infamiam
redemit.

6 b. Vere compatiens miseris
datos insontes
morti praeripuit
iuvenes.

7 a. Hunc visceribus
caritatis

ac pietatis summae
replevit caelica virtus,

7 b. Quod fidelibus
dignissime

contuendum caeleste
probavit testimonium.

8 a. Nam tumbae eius marmore
sacrum Dei virtute
manat oleum,

8 b. Omnigenarum meritis
eius quod salus constat
aegritudinis.

9 a. Hoc Domini pietas
famuli sui merita
munere declarat
in laudis ipsius titulum;

9 b. Liquoribus etenim
cunctis excellit oleum
Nicolaum signans
vi caritatis excellere.

10 a. Hoc caeci, debiles, claudi,
leprosi, surdi,
peste qualibet gravati
simul asserunt:

10 b. Hoc omnes denique clade
depressi suam
toto pectore quaerentes
opem sentiunt.

11a. Nunc ergo laeti

tanti patris praeconia
canamus,

11b. Ipsius voce

et animo suffragia
poscentes,

12. Et, quem veneramur in terris,
semper intercessorem
sentiamus pium in caelis