ZAGABRIEN. 299

peres t, ne inverisimilis quidem ratio, cur viro suo duode- cim illis diebus debitum ipsa denegaverit.

Quare quo nos cumque vertamus nullum moraliter cer- tum argumentum pro inconsummatione deduci potest. Hinc, ni fallor, ad quaesitum : an constet de inconsummatione ma- trimonii in casu, negative respondendum mihi videtur.

Duo sunt quae videntur, aliqua specie veritatis meae sententiae opponi posse. Alterum est Ludovicum, etiam quum nondum abhorreret a matrimonio contracto, imo illud non dissolvi exoptaret, asseruisse matrimonium non fuisse con- summatum; sed haec assertio per se redit ad iuratam as- sertionem coniugum. Quatenus autem hoc in sui 'praeiudi- cium affirmavit, probabile aliquod argumentum est ipsum vera dixisse, sed ad semiplenae probationis vim non assur- git; multo magis quod, ut ex actis apparet, non indubiae fidei homo esse videtur.

Ex his omnibus inconsummationem matrimonii in casu non satis probari mihi certum videtur, ut superius dixi.

VOTUM CANONISTAE . Sic me expedire, ^ub sapientissima censura Vestrum, in Casu de quo agitur, pro voto Cano- nistae puto.

DD. unanimi consensione docent, argumenta quibus non secuta consummatio matrimonii probari debet, luculentissi- ma esse oportere. Ratio evidens est : quando rite initum est matrimonium praesumi debet pro consummatione, et nulla competit Papae facultas dispensandi super matrimonio fide- lium consummato, quo coniuges fiunt una caro; et tunc lo- cum habet illud Christi (Matth. XIX) Quod Deus coniun- xit homo non separet. - CCf. Sánchez De Matrim. Lib. II , Disput. 1 3 , Mansella, De Imped. Matrim. Diriment. - Quoad vero matrimonium rite initum, ast simpliciter ra- tum, certa quidem est Summi Pontificis potestas in dissol- vendo hoc matrimonio rato, et non consummato, causa ni- hilominus, et quidem magni momenti necessaria est, ut ad dictam dissolutionem procedere possit; et certa debet esse non consummatio. Ad probandam vero hanc non consum-