301. De Dignitate Sacerdotum.

Sacerdotes, nunc audite
Dignitatem vestrae vitae,
Qualis sit vel quanta,
Non est data tanta
Angelis in

caelis et in terris.
Sacerdotum sacrae palmae
Parant natum matris almae
Incarnare velut mater,
Quem ante tempus pater
Gignebat laudabiliter,
Licet ineffabiliter.
Hoc sancta sanctorum
Et decus angelorum
Facere non potuit,
Quia Deus voluit
Omne sacrum

esse sacerdotum.
Dicitur sacerdos

quasi sacer dans,
Dans sacrum sacris palmis.
Dignitatis est indicium
Sacerdotum,

si suum officium
Peregerit digne,
Tunc a poenarum igne
Ad minus ducit

unam animam,
Quae post hoc lucet

in honore
Cum suo creatore.
Dicitur ergo sacerdos

quasi sacer dux,
Ducens de poenis ad gaudium.
Quid plus operatur,
Missa dum celebratur?

Ad minus convertit
unum peccatorem
Ad amorem
Sui salvatoris
In his sacris horis.
Sacerdotes, cur scitote
Nihil maius sacerdote.
Vos sacravit sacra dote
Christus, illud mementote.
Sacra dote vos dotavit,
Petro ter dum clamavit:
Pasce oves meas
Animasque solve reas.
Quidquid solvis, est solutum,
Per te datur iter tutum.
Quidquid ligas est ligatum.
O quam felix hoc mandatum I
Hic est filius ancillae,
Sarae reges proles,
Surgunt ex hac prole
Multum nitidiores sole,
Pulchriores stellis,
Quorum lingua favus mellis,
Quorum verba sunt polita,
Sacris scripturis redimita.
Dicuntur ergo sacerdotes
Sacri dantes sacras dotes.
Digne ferunt hoc in mundo
Hi, qui vivunt corde mundo,
Regnant super omnes reges,
Supra iura, supra leges,
Et hoc fit de vero iure,
Quia soli debent pure
Virginis natum tractare ;
Non quaeratur unde, quare.
Sic sacerdos honoretur,

Cui maior laus debetur,
Licet ipse sit indignus ;
Tamen clemens et benignus

Deus ita ordinavit,

Qui nos sua carne pavit.