Asculana 3o5

pore, quo ipse demortuus est, iam desierat reservatio bene-

ficii ab eo possessi, quia desierat reservationis causa.

Quin obiiciatur quod reservatio, cum sit perpetua, etiam

perdurare debeat post amissam dignitatem. Hoc enim refra-

gatur generali iuris principio, quod docet legi amplius locum

non esse, cum ratio defecit, qua legislator motus est ad eam

condendam. Utique aliqua exceptio admissa fuit, sed haec

valet tantum pro officialibus in Curia Romana, quorum be-

neficia reservata manent etiam post dimissum officium, ut

patet ex regula I. Ratio huius exceptionis in eo consistit

iuxta praefatum Riganti (ad regul. I, § 4; ad regni. VII,

n. 21) quod dicti officiales adhuc restant Protonotarii A p o -

stolici. Quae praedicari nequeunt de cubiculariis honoris.

Praeterea notum est quod per Papae obitum omnes ex-

tinguuntur reservationes, ita ut hoc principium applicetur

-etiam Curiae officialibus pro beneficiis quae ipsi obtinere

porrexerunt post dimissum officium. Nam Riganti (ad reg, I

Cancell. Ap., § 4, n. 2jy) habet: « Si Papa moriatur post-

quam officialis desinet habere officium, per illius obitum be-

neficia eius, qui desinit esse officialis ante Papae mortem,

non sunt reservata, quia reservationes fuerunt per mortem

P a p a e extinctae, sicuti Regulae Cancellariae ». E r g o et prae-

benda obtenta a canonico Ferretti, quae durante vita L e o -

nis XIII erat reservata utpote quia huius ille erat cubicu-

larius ad honorem, desiit esse qua talis, eiusdem Pontificis

secuta morte. Sed facta a novo Papa regularum Cancellariae

A p . publicatione, illa reservatio reviviscere non potuit, eo

•quia canonicus amissum et expiratum honoris titulum, non

fuit sollicitus iterum postulare et consequi.

Neque item ullum inveniretur perfugium ex e o , quod

licet dicta praebenda desiit esse reservata, tamen mansit af-

fecta Pontifici, unde circa eam ius optionis exerceri nequiret.

Obse rva t enim advocatus hanc distinctionem nulla scripta

l e g e fulciri. Inde evenit ut quoties controversia orta est apud

Acta S. Sedis, vol. XL, fase. 5. 20