3o6 ' Ex Sacro Consistorio

mine, negotia Ecclesiae universae in Urbe Roma administrari notum est, spernuntur publice ac refutantur acta, quin immo ipsius actis Pontificis vix parcitur? Quando id non dissimu- lanter agitur, ut nervi intercidantur viresque religionis, de- trahendis iis, quae, Dei providentis nutu, praesto sunt Eccle- siae utilissima ad suum fungendum munus adiumenta? Neque enim reputare, nisi magno cum angore, possumus religiosa- rum familiarum recentem cladem ; quas quidem ad extermi- nandas finibus patriae haec una ratio valuit, avitae religionis in populo fautrices extitisse efficaces : non valuit ad retinen- das, si minus ornandas ut oportebat, optimorum cogitatio meritorum, quae ab iis omni tempore essent in cives suos profecta. Ecquid tam contrarium iunctae cum Apostolica Sede amicitiae ac foederi , quam hac tanta iniuria et contumelia eos affectos esse, quibus nihil habet Ecclesia carius? - Quin etiam ad ceteras id genus molestias ingens nuper cumulus accessit. Etenim certum accepimus circumferri edictum, quo Sodales illustris cuiusdam familiae et quidem ratae legibus, ab ipsis dioecesium Seminariis, quibus magna cum salute sacri ordinis praeesse diu consueverunt, abire, excedere iubentur. Huc scilicet evasit promissa religioni libertas, ut Episcopis iam non liceat, prout visum fuerit melius, institutioni prospicere sacrae iuventutis, iidemque in negotio tanti momenti ac pon- deris cogantur adiutores ab se, quos semper experti sunt optimos, segregare.

Quamquam illud multo gravius est ministerio Apostolico iniectum vinculum. - Ipsa rei natura clamat, quod diximus, institutionem canonicam, praesertim si ad summum ecclesia- stici ordinis gradum danda sit, non posse, salva maiestate religionis, cadere in quemquam, nisi qui pro moribus, inge- nio, doctrina dignus tam celso munere videatur. Hac obstri- ctus sanctissima lege, Pontifex non omnes, quos respublica sibi designant, continuo ad episcopatum promovendos putat; verum probe explorato qualis quisque sit, alios, quos repe-