Appendix V 309

Expedit ita eiusmodi tractare quaestionem, cuius quidem solutio si fortasse aliquibus non placeat, excogitare et exponere possunt, quid opponere valeant.

Huius quaestionis gravissimae solutio si quaeratur in extrinseco tantum sententiarum valore, seu in mera Auctorum auctoritate, facilis esset. Auctores enim eiusmodi quaestionem communiter ita resol- vunt, ut doceant eiusmodi infantis occisionem nunquam esse licitam : sic ex. gr. Sánchez, de Matrimonio, lib. 9, disp. 20, n. 14: « Sunt « medicinae quaedam directe ad foetus occisionem tendentes ut vene- « num, dilaceratio, percussio; aliae autem per se et directe ad mor- « bos expellendos, pristinamque salutem restituendam ordinatae, ut « venarum ruptio, balnea etc. Prioris ergo generis medicinas sumere « nefas capitale est, quia cooperantur directe innocentis neci, quod « intrinsece malum est; posterioris autem, etc. ». Solent etiam adiun- gere auctoritatem S. Ambrosii, quae refertur in can. Denique, caus. 14, qu. 5: « Si alteri subveniri non potest, nisi alter laedatur, commo- « dius est neutrum iuvare ».

Inspecta itaque extrinseca Auctorum auctoritate, procul dubio dicendum foret, illicitam esse occisionem infantis per craniotomiam ad servandam matrem.

Verum, quamvis a nota temeritatis excusari non possit, qui sen- tentias doceat illis adversas, quas omnes vel fere omnes Auctores tenent; nihilominus eiusmodi regula limitationem habet, quam facit Canus, L. 8, de Loc. theol., c. 4; quamque et Zaccarias refert in p. 2, c. 5, can. 2 in clara eius dissertatione de Casuisticae Theol, originibus locis atque praestantia, quam tamquam prolegomena S. Alphonsus praeposuit suae Morali Theologiae ; idest : nisi plane gravis et nemini observata ratio, aut auctoritas, svd clara atque perspicua obstet.

In praesenti autem quaestione duo adnotanda veniunt : I o quod Auctores non accurate loquuntur, cum dicunt, eam sententiam esse prorsus omnium: ipsemet enim Sánchez tres Auctores in contrarium allegat, quorum saltem duo graves sunt, Marianus Socinus, pater piissimus impii Lehi Socini, a Pio II in summa aestimatione habitus, et celeberrimus Felinus, ambo in cap. Si aliquis, de homic, tertius est Simon Brixiensis in Clem. 1 eod. Quod 2 a ratio admodum gravis et clara ab Auctoribus haud observata huc occurrit.

Ad instar fundamenti in hac quaestione ponendum est, quod Craniotomia non adhibita, certum sit infantem pariter perire; ita ut in hoc consistat discrimen, quod omissa craniotomia ambo pereant tum mater tum infans ; eo remedio adhibito, infans in eadem condi- tione manet, idest moritur, sola diversitate medii seu modi quo mo- ritur, mater servatur. Porro hoc erat considerandum, quod nemo Auctorum consideravit, quaestionem collocantes in falsa positione. Ipsi enim in eiusmodi quaestione semper considerarunt in infante ius vitae; quod facto perdidit, atque haud animadverterunt, unicum