311. De Vanitate Mundi.

Mundus abit; res nota quidem, res usque notanda;

Nota tibi mundi sit nota; Mundus abit.
Mundus abit; non mundus idem, haec machina mundi

Dico, sed mundi gloria, mundus abit.
Mundus abit; cito nomen abit, cum nomino mundum,

Sed citius mundi nomine mundus abit.
Mundus abit; tria sunt: Erit, est, fuit; haec tria mundum

Mota movent, clamant haec tria: Mundus abit.
Mundus abit fugiens, ut tempus, ut annus, ut aura,

Ut mundus) satis est dicere: Mundus abit.
Mundus abit ; constans nihil est, quod constat abire ;

In mundo constat nil nisi: Mundus abit.
Mundus abit, nihil in nihilum, tamen eius abire

Non abit; error abit, quo duce mundus abit.
Mundus abit; nil quod quaeras, satis unde queraris ;

Mundus abit; quod abit, respue; mundus abit.
Mundus abit ; fortis sum, non ero ; sum speciosus,

Non ero; sum dives, non ero; mundus abit.
Mundus abit; sequitur mors vitam, stricta solutam,

Longa brevem, laetam nubila; mundus abit.
Mundus abit, mundus, qui verbo fallit in omni,

Nescit in hoc uno fallere: Mundus abit.
Mundus abit, non Christus abit; cole non abeuntem;

Dicens: Non abeo; me sine mundus abit.
Mundus abit; quotiens iterabo? Cesset abire

Mundus, cessabo dicere: Mundus abit.