316. De Vilipensione Mundanorum.

1. Mundi prosperitas
Et vitae brevitas

Multos decipiunt,
Dum volunt vivere,
Praeventi funere
Cito deficiunt.

2. Nulla potentia,
Nulla prudentia

Prodesse poterit,
Cum rerum omnium
Praetereuntium
Finis advenerit.

3. Quidquid est hodie
Laudis et gloriae,

Transit ut nebula,
Non est durabile
Quidquid mirabile

Ferunt haec saecula.

4. Mundi divitias
Atque delicias

Quisquis amplectitur,
Vel mortis gladio
Vel infortunio

Pauper efficitur.

5. Cur ergo quaeritur,
Quod cito perditur?

Non prodest quaerere,
Quidquid interitu
Vel quovis exitu
Potest deficere.

6. Quod transitoria,
Nihil sint omnia,

Defectus indicat,
Iacet in vitiis,
Qui transitoriis

Se nimis implicat.

7. Transeunt omnia
Saeculi gaudia

Miserabiliter,
Et, quidquid praeterit,
Diu non poterit

Esse feliciter.

8. Quid prodest species,
Quid pulchra facies,

Quid color roseus,
Et multiplicium
Quid prodest vestium

Ornatus aureus?

9. Invidens homini
Mors pulchritudini

Non novit parcere,
Mors nescit ordinem
Vel celsitudinem
Rerum agnoscere.

10. Ad finem omnia
Mors trahit impia,

Quae sunt in saeculo,
Facit deformia
Cuncta decentia,

Digna spectaculo.

11. Mortis saevitia
Plenos lascivia

Oculos operit.
Fit caro candida
Pallens et livida,

Quam vita deserit.

12. Venusta facies,
Blanda mollities,

Quae placent nimium,
Postquam subtrahitur
Vita, qua fungitur,

Fit cibus vermium.

13. Et quid amantibus
Fuerat omnibus

Vana laetitia?
Abhorrent oculi
Clausum sub tumuli

Brevis angustia.

14. Forma laudabilis
Iam marcessibilis

Sepulcro tegitur,
Pulvis in pulverem,
Cinis in cinerem
Cito revertitur.

15. Opes Tiberii,
Gloria Iulii,

Marci facunditas
Sunt audientibus
Atque videntibus

Veluti somnia.

16. Olim Virgilius,
Vates egregius,

Laudem promeruit,
Quamvis laus hominum
Post vitae terminum

Nil sibi profuit.

17. Nec Plato plurima
Scribens de anima

Mortem detinuit
Per sapentiam,
Cuius notitiam

Veram non habuit.

18. Sed nec grammatica
Nec dialectica

Nec flores Tullii,
Quos erudierant,
A morte liberant

Huius exsilii.

19. Oportet igitur,
Quamdiu vivitur,

Opus perficere,
Ut Deo placeat,
Et hic non valeat

Mundus inficere.

20. Et cum de omnibus
Saeculi actibus

Nihil supererit,
Nostra sint gaudia
In illa gloria,

Quae nunquam praeterit.