S. Congregatio Rituum 317

pulus, vicarius, itinerum ac laborum socius et in regimine Ordinis Abbas

et successor. In actis processus narratur quod prospiciente S. Norberto

cum primis suis discipulis locum sibi a beata Virgine Maria praemonstra-

tum in quo et a quo ecclesia et Ordo canonicorum originem et nomen

sumere deberet, locum quidem incultum et asperum fratribus non bene-

visum, Hugoni oblata visio Christi Crucifixi ad rem aptum et debitum

confirmavit. Contradicentem et adversantem daemoniorum turbam sub

forma et specie militiae armis instructae Hugo, absente Norberto, et

eius vices gerens aqua benedicta et sanctae crucis signo repulit ac fugavit.

Isti tamen hostes devicti novis insidiis fratres aggredi conati sunt, absque

successu. Tunc unus ex illis fortior, ad vesperas quemdam iuvenem fra-

tris conversi filium invadit et torquet crudeliter. Hugo, convocatis fra-

tribus exorcismum aggressus est; cumque daemoniacus puer a circumstan-

tibus teneri non posset, religiosus clericus in virtute sanctae obedientiae

sibi ab Hugone impositae, eum coercuit et solus tenuit, et tunc Dei famu-

lus, fratribus orationi et disciplinae insistentibus, adhibitis sanctae Eccle-

siae precibus et auctoritate, iuvenem a daemonis obsessione liberavit.

Ita locus a quavis nova malignorum spirituum infestatione vindicatus

et incolumis, ecclesiae Praemonstratensis adnexique coenobii aedificationi

praestitutus, Deo iuvante et Beata Virgine protegente, opere et labore

absolutus, canonicorum regularium Praemonstratensium fixa sedes et

domus princeps, tanquam excelsum candelabrum ardens et lucens appa-

ruit, stetit atque refulsit. S. Norberto ad archiepiscopatum Magdebur-

gensem promoto, post biennium, ipso annuente, Hugo eius Vicarius, a

canonicis Praemonstratensis ecclesiae unanimi suffragio in Abbatem eius-

dem ecclesiae et Praepositum generalem Ordinis electus est, et a Bartholo-

maeo Laudunensi Episcopo confirmatus et benedictus in gravi et diuturno

suo munere sancti fundatoris vestigia et documenta sectandi nunquam

defuit. Sub eius regimine ultra centum monasteria in variis nationibus

erecta sunt, et plures fratres et sorores rite in Ordinem cooptati, ad ea

destinati, vita contemplativa cum activa perbelle coniuncta, spirituali

suae perfectioni et animarum saluti studiose et continuo prospexerunt.

Eximium Praemonstratense Institutum fratrum et sororum numero et

praestantia ita auctum et amplificatum a Summis Pontificibus summa

laude, copiosis privilegiis et generosis donationibus honestari meruit.

Accesserunt quoque possessiones et dona per Ludovicum Crassum et

Ludovicum septimum Gallorum reges munificentissime conlata. Denique

Dei famulus Hugo apostolicis laboribus fractus, pietatis operibus et vitae

sanctitate adornatus; quum ecclesiam Praemonstratensem et Ordinem

triginta quinque annis prudenti et sapienti ratione rexisset, ad extremum