322. De Avaritia Praesalum.

1. Satis verba varia

possem invenire
Et ea coloribus

variis vestire,
Sed quia prolixitas

solet fastidire,
Brevis esse cupio,

nolo lascivire.

2. Nolunt nostri praesules

liberos nos fore,
Immo volunt vivere,

nos servili more,
Qui non laudat omnia,

quae fatentur ore,
Si quem forte possidet,

pellitur honore.

3. In subiectos saeviunt

tyrannorum more
Et eos afficiunt

nimio dolore,
Quisquis dare poterit,

erit in amore,
Qui nil dare poterit,

erit in maerore.

4. Non formidant Domini

templa subhastare,
Care volunt vendere,

nihil gratis dare,
Nunquam vultus hilares

solent demonstrare,
Nisi prius loculus

incipit sonare.

5. Caritatem nominant

hoc. quod eis datur,
Simonia nomine

novo baptizatur.
Ad quid plura referam,

nemo sublimatur,
Nisi prius praesulis

bursa repleatur,

6. Quod sunt vera talia,

omnibus est notum,
Morbus iste volitat

per hunc orbem totum,
Quare vix invenies

unum sacerdotum,
A tam giavi crimine

penitus remotum.