329. De Divite et Lazaro.

O tu, qui miseros spernis nec nutris egenos,

Cum legis haec, pensa pia Christi brachia tensa.

Maxima qui gratis recipis, cur parva negabis?

Marmora rite colis, non Christum, sat modo perdis.

Divitis, en, recole flagrantia, mente revolve,

Qui renuit Lazari mendici vel misereri.

Affluit hic dapibus, Larzaras ieiunat egenus,

Hic epulis gaudet, nec micas obtinet ille.

Mors subit et propere vita privatur uterque,

Iure datur barathro locuples, pauper paradiso,

Extremo Lazari digiti petit inde liquari.

Divitis hinc epulae pensantur deliciaeque,

Atque fames inopis pensantur et ulcera tristis,

Uritur ille malis, congaudet iste beatis.

Haec, miser, haec cogita, subeas ne tartara, vita.

Da tua; quae tua sunt, post mortem nil tibi prosunt.

Tunc bene servatur substantia, si tribuatur.

Quid tibi, si mundum totum complecteris istum,

Post hac perpetua crucient te saeva flagella?

Hunc imitare, rogo, qui se et sua donat egeno,

Sic poteris vere Christum sine fine tenere,

Non aliter, crede, poteris super astra sedere.